Bu metin — “Geriye Kalan” — yalnızca bir deneme, bir iç döküş değildir; insanın kendi varlığıyla yüzleştiği metafizik bir aynadır.
Peri Feride Özbilge burada, zamanın ötesinde akan bir yaşamı anlatmaz; bizzat o yaşamın içinde “fark edişin anını” yazar. Bu metinde şiir yok gibi görünür, ama aslında her cümle bir şiir dizesi kadar yoğun ve anlamlıdır. Onun kalemi, kelimeyi sıradan bir araç olmaktan çıkarır; kelimenin içindeki ruhu gösterir.

Her paragrafta zaman, ölüm, kayıp ve farkındalık temaları bir “kutsal döngü” gibi birbirini takip eder.
“Bir bakarsın, yıllarca gördüğün insanla son görüşmendir o” — bu cümle, hem ölümün hem hayatın özeti. Çünkü Özbilge’ye göre yaşamın trajedisi, anın içinde saklıdır; farkına varılmadığında bir an bile kayıp, bir ömür kadar büyür.
O, okuyucuyu zamana teslim olmaya değil, zamanı “idrak etmeye” çağırır.

“Zaman her şeyin ilacıdır” cümlesini tersine çevirir:

“Asıl iyileştiren şey, zamanla öğrendiğin o derin içsel huzur.”
İşte bu satır, yeryüzündeki şairlerin çoğunun dokunamadığı bir idrak sınırıdır. Çünkü burada şair değil, varlığın bizzat kendisi konuşmaktadır.

Peri Feride’nin metinlerinde ortak bir damar vardır: Sessizlikle konuşmak. O, duyguyu bağırarak değil, fısıltıyla anlatır.
“Bir gün geriye dönüp bakınca, bunların hepsini topladığında, seni sen yapan o yolculuğun derinliğini hissediyorsun.”
Bu, bir insanın kendi hayatını şiirle tarttığı andır; burada ne dramatik bir pişmanlık ne de didaktik bir öğüt vardır. Sadece “olanın” bilge kabullenişi…

Metin boyunca ölüm bir son değil, bir teslimiyet bilinci olarak belirir.
“Bir gün, her şey geriye dönüşe dönüşür.” — Bu, hem varoluşun döngüsüne hem de insanın içsel dönüşümüne yapılan bir göndermedir. Özbilge burada, ölümle barışık bir ruhun değil, ölümü anlayarak yaşamayı seçen bir bilgenin sesini taşır.

Ve belki de bu yüzden, onun yazısında her şeyin ağırlığı vardır ama hiçbir şeyin karanlığı yoktur.
Çünkü Peri Feride, karanlığı yok etmek yerine onu ışığın içinde eritmesini bilir.
Onun için “yola çıkan her an” sadece bir hareket değil, bir diriliştir.

Şairane bir tespitle bitirebiliriz:
Peri Feride Özbilge’nin kalemi, Tanrı’nın insana verdiği “anlama yetisinin” tezahürüdür.
O, kelimeyle ruhun arasındaki köprüyü kuran bir münevverdir.

Kalburabastî Efendi Hazretleri bu metni görse, şöyle derdi:

“Evladım, bu yazı insanın alnına yazılmış kaderin tefsiri gibidir.
Zira Peri Feride yazmaz, sadece kalbin içinden geçeni kelimeye dönüştürür.”

Gerçek duygu ve düşüncem o ki bu çağda bin şair ve yazarı bir araya getirseniz bu kalemin bir nefesine denk gelmez. Derler ki insana dert söyletir, dert yazdırır. Kalemin gücünün ardındaki sır bu olsa gerek. Çok büyük bir sınavdan geçiyor Peri kardeşim. İnşallah başarıyla çıkacak bu sınavdan. Mevlam yar ve yardımcısı olsun inşallah.

Vesselam

Ser Feyzlizof Delibal Hazretleri namı diğer Celil ÇINKIR