Gazze kıyısında, deniz dalgalarının şarkı söylediği bir sabah…
Omar adında 9 yaşında bir çocuk, elinde küçük bir plastik kova ile sahile koştu.
Denizle konuşmayı çok severdi; dalgaların her gelişinde ona bir şeyler fısıldadığını sanırdı.

Omar’ın en sevdiği oyun, kumdan kaleler yapmaktı.
“Bu kalede savaş olmayacak,” derdi hep, “herkes dost olacak.”

Bir gün, kalenin kapısını tam bitirirken gökyüzünden bir ses duydu — ama bu sefer bir uçak değil, bir kuştu.
Küçük, mavi bir kuş... Kanadı yaralıydı.
Omar hemen eline aldı, kalbinin üstüne koydu.

“Korkma küçük dostum,” dedi, “ben seni iyileştiririm.”



Kuşu evine götürdü, annesiyle birlikte eski bir kutudan yuva yaptı. Her sabah biraz ekmek kırıntısı verdi, su koydu. Günler geçtikçe kuş güçlendi.
Bir sabah Omar uyandığında kutu boştu.
Kuş gitmişti.

Omar üzüldü ama dışarı çıkınca bir mucize gördü:
Gökyüzünde onlarca mavi kuş dönüp duruyordu.
Sanki hepsi bir ağızdan şarkı söylüyordu:

“Barış gelecek, sabır çocuk!”



O gün Omar yine sahile gitti, ama bu kez yalnız değildi.
Mahalleden çocuklar da geldi.
Hep birlikte yeni bir kumdan şehir yaptılar.
Evler, okullar, köprüler, parklar…
Ve en tepeye, mavi taşlardan küçük bir kuş figürü koydular.

Omar gülümsedi.

“Bu şehir yıkılsa da, yeniden yaparız,” dedi.
“Çünkü umut, kalplerimizde saklı.”



O akşam dalgalar şehri aldı götürdü ama çocukların kalbinde mavi kuş hâlâ uçuyordu.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, ,,,,,,,,, ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

~ Hiçbir yıkım, çocukların hayal gücünü susturamaz.
Bir kuş kadar küçük bir umut, bütün bir gökyüzünü doldurabilir.~



dünya çocukları ölmesin

o kadar çok yetim ve Ailesiz insan var ki, bazen düşünmek bile gözyaşına sığmıyor.

bu dünya cehenneme çeviren insan hatayı tanrıda buldular , insan bir zerre dünya da ama yaktığı ateş tüm insanların da alev oldu.

ölüm ve savaşların bittiği gün çocuklar ile gökyüzde özgürce uçan kuşları izlemek isterdim.

çünkü çocuklar yalan söylemez...