İdare Lambası – Son Işık

Gece, artık tüm gölgelerini geride bırakmıştı. Lambanın titrek alevi son kez yandı, sanki bana veda ediyordu. O alev, yıllardır taşıdığım hatıraları, kırık mektupları, yalnızlıkları ve sessiz duaları bir bir aydınlatıp yok ediyordu.

Oda sessizdi ama sessizlik boş değildi. İçimde bir ağırlık kalkmış, yerini yavaşça bir huzur alıyordu. Her hatıra, her sızı, artık sadece birer anıydı; gölgeleriyle birlikte kabul edilmişti.

Pencereye yaklaştım.
Dışarıda şehir hâlâ uyumuyordu; ama bu sefer yalnız değildi.
Sokak lambalarının titrek ışığı, gölgelerin dansı, hepsi bana eşlik ediyordu.
Bir adım attım, sonra bir adım daha.
Artık yürürken yalnızlık değil, kendime güvenim vardı

Kendi kalbime baktım.
Kırık aynalar, yarım kalan mektuplar, unutulmuş çocuk sesleri… Hepsi oradaydı, ama artık acı değil, hatırlamaya değer birer izdi.
Gözlerim doldu, ama bu kez gözyaşı sadece arınmaydı.

Gece ne kadar karanlık olursa olsun, lambanın son ışığı her zaman bir umuttu

Lamba söndü.
Ama içimdeki ışık yanıyordu.
İlk kez, tamamen kendi karanlığımın içinden yürüyebileceğimi biliyordum.

S.k
7 bölüm