İdare Lambası – Kırık Bir Ayna

Lambanın titrek ışığı bu gecede aynaya vuruyordu. Yıllar önce kenarı çatlamış, köşesi kırılmış bir ayna…
Kimbilir ?
Belki de ben kırıldığımda o da kırılmıştı.

Yaklaştım. Yüzüm parça parça görünüyordu. Sağ yanağım ayrı bir camda, sol gözüm başka bir çatlakta… Kendime baktım ama gördüğüm ben değildim. Sanki yaralarımı, suskunluğumu, yorgunluğumu yansıtan yabancı biri vardı karşımda.

Bir zamanlar bu aynada çocuk yüzümü görürdüm. Koşarken kızarmış yanaklarımı, gözlerimdeki ışığı…
Sonra gençliğimi gördüm umutla bakan, geleceğe inanan birini.
Şimdi ise kırık yansımalar arasında tanımadığım bir yüz var.
Dudaklarımda hiç bitmeyen bir sitemin izi, gözlerimde kapanmamış yaraların gölgesi.

Aynaya elimi uzattım.
Parmak uçlarım çatlaklara değdi.
Soğuktu. Sanki kendi kalbime dokunuyordum.
Her çatlak, geçmişten kalma bir acının izi gibiydi. Bir kayıp, bir ihanet, bir yarım kalmışlık…
Hepsi bir cam kırığına dönüşmüş ve yüzümün üzerinde dağılmıştı.

Bir an aynayı kırıp atmak istedim.
Sonra düşündüm,
Kırık aynayı atsam bile, içimdeki kırıklar bana bakmaya devam edecekti.
İnsan kendi içinden kaçamıyor, aynaları yok etse bile..

Lambanın ışığı biraz daha titredi.
Gözlerimi kapadım.
İçimden bir ses
“Senin aynan dışarıda değil, kalbinin içinde kırıldı.”

Iste o an anladım ki
Kırık aynalara değil, onlardan kalan yaralara bakıyoruz aslında...

4 bölüm s.k.