Hadi biraz zihnimizi terleten şeylerden bahsedelim
Terledikten sonra sırtına bişey koyamadığımız şeylerden. Bencilce ve umarsızca terlediğimiz şeylerden. Çok şey var. Hani demiş ya Stefan amca "insan sabahtan akşama kadar bir şey olmasını bekler ve hiçbir şey olmaz. Bekleyip durur insan. Hiçbir şey olmaz. İnsan bekler, bekler, bekler, şakakları zonklayana dek düşünür, düşünür, düşünür. Hiçbir şey olmaz. İnsan yalnız kalır. yalnız. yalnız." yalnız. Şey. deyip geçmek bazen ağır geliyor. Bu senin üzerinde hiç iyi durmuyor. Başka terle sen diyorum. Bambaşka. İnsanlar kendi kıyafetlerini başkalarının üzerinde görmekten hiç hoşlanmıyorlar. Bende dahil. "neden" demek beni terletiyor. Bazen üşütüp hasta olmaktan korkuyorum. Zihnimin yavaş yavaş eridiğini kabullenmek beni terletiyor. Huzursuzluğumun kokusunu alıyorum. Burnuma madalya takacağım yakında Haberiniz olsun. Neyse. Diyorum ki bu kadar konuşmanın içinde insan keşke istediği şeyi terleyebilse. Mesela ben. İnsan gibi duvar olmak isterdim. Ya da duvar gibi duvar. Onun gibi susmak. Onun gibi durmak. Onun gibi çatlamak.Onun gibi mucizelere tanık olmak. Eskimek. Dökülmek. Döküldüğüm yerden gülmek. Güldüğüm yerden çiçek açmak vs. Bu bi sardunya da olabilir ama nitekim insan gibi abartmaya, insan gibi terlemeye, insan gibi duygularımızın kırılmasına alışmışız. Oysa alışmak. Üç hece yedi harf. Neyi abartıyoruz ki? Bilmem. Bildiğim tek şey Birhan demişken "bir küfür gibi evde oturuyorum" Hatta terliyorum. Aklıma gelmişken hazır zihninizi terletmişken hadi son kez bi kahve terletelim de tam olsun.