Çocuklar, saf sevgiyle dolu, dünyaya merhamet ve umut saçan varlıklardır. Onların kalpleri, huzurun ve mutluluğun direkt kaynağıdır. Çocukluk, her insanın yaşamında en değerli dönemlerden biridir. Bu dönemde yaşanan her an, sevgi ve şefkatle yoğrulur, hayatın temel taşları bu dönemde adım adım döşenir.

Ancak ne yazık ki, hayatın içinde acı ve kötülük de her zaman vardır. Çocuklar, bazen bu zorluklarla karşılaşmak zorunda kalabilirler. Acı, onların kalplerine tam dokunabilir fakat sevgi ve umut, her zaman çocukların en güçlü kalkanlarıdır. Merhametli bir kalp, bu zorlukların üstesinden gelmelerine yardımcı olur. Çocuklar, sevgi dolu bir ortamda büyüdüklerinde, içlerindeki umut hiç sönmek nedir bilmez.

Çocukluk yılları, keşif ve öğrenme yıllarıdır. Bu dönemde çocuklar, hayat yolunda nasıl yürüneceğini öğrenirler. Yolları bazen taşlı bazen dikenli olabilir ancak sevgi dolu bir aile, onların her adımında yanlarında olur. Büyürken, yaşadıkları her an, onları güçlü ve merhametli birer birey yapar.

Büyümek, her yaşta hayatın gerçekleriyle yüzleşmek demektir. Büyüyünce, çocukluk anıları birer hatıraya dönüşür. Ancak bu hatıralar, kalplerinde hep canlı kalır. Sevinç ve sevgi, onların her zaman yol göstericisi olur. Büyüdüklerinde de, içlerindeki çocuk ruhunu hiç kaybetmezler.

Çocuklar, büyüyüp olgunlaştıkça, hayatın onlara dayattığı zorluklarla başa çıkmayı öğrenirler. Her zorlukta, içlerindeki sevgi ve merhametle, yollarını aydınlatırlar. Dil, onların dünyayı anlamlandırdığı bir araç olur. Konuşmak, duygularını ifade etmek ve sevgiyle büyüdüklerini hissettirmek için en güçlü yöntemdir.

Çocuklar, kalplerindeki sevgi ve umutla, yaşama dört elle sarılırlar. Her durumda, içlerindeki sevinç ve mutlulukla hayatlarını zenginleştirirler. Sevgi, onların en büyük gücü olur ve bu sevgi eksenli güçle, hayatın her zorluğunu aşabilirler.

-Meselci