Eğer adalet arıyorsanız önce meclis çatısı altındaki seçilenlere bakın. Onların etrafında yuvalanmış danışmanlara, adaletsizce oralara yerleştirilmiş çalışanlara… Meclis lokantasında yenen ucuz yemeklere, lüks arabalara, alınan yüksek maaşlara bakın. Onlar kodaman gibi yaşarken bizler taşrada, sokakta, varla yok arasında görünmez hale geliyoruz.

Makasın bu kadar açılması sadece rakamların meselesi değil. Aynı zamanda düşüncesizliğin, umursamazlığın ve vicdansızlığın topluma dayattığı bir sonuç.

Eğer insana yatırım arıyorsanız, dönün de bakın hep kötülediğiniz ya da beğenmediğiniz Batı devletlerine. Vatandaşlarına nasıl sahip çıktıklarını görün. Onlar yurttaşlarını korurken, bizimkiler yandaşlarını koruyor. Sonra da adaletten söz ediyorlar. Yok öyle bir dünya.

Yıllardır hep aynı şey söylenir, “Komşusu açken tok yatan bizden değildir.” Bu söz en çok siyasetin dilinde süs olur. Minberde, kürsüde, mitingde tekrar edilir. Ama sofrada, bütçede, icraatta hiç yeri yoktur. Aç kalan çocuklar, kirasını ödeyemeyen aileler, geleceğini yurt dışında arayan gençler bu sözün en acı tanıklarıdır.

Eğer yalanı ve yalancıları arıyorsanız seçimlerden önceki üç beş aya iyi bakın. Yok, eğer doğruyu arıyorsanız seçimlerden sonraki icraatlara bakın. Gerçeklerle yüzleşeceksiniz. Her şey tüm çıplaklığıyla ortadadır.

Nice siyasetçiler kendi sözleriyle “Harun gibi geldiler” diyerek yola çıkıp, sonunda “Karun gibi oldular.” Bu topraklarda en çok yıpranan şey verilen sözler ve kaybolan güven olmadı mı?

Eğer sevgi arıyorsanız, annenizin ya da çocuğunuzun gözlerine bakın. Emin olun, oralarda hala masumiyetin ışığı vardır. Fakat toplumun gözünde sevgiyi, merhameti, adaleti görmek artık çok zor. Öyle ki huzuru dahi rahatsızlık sayan tuhaf kalabalıklar icat edildi.

Eğer kendinizi arıyorsanız, verdiğinizde ve aldığınızda varsınızdır. Ama gelin görün ki toplumun bir kesimi hep verirken, diğer bir kesimi hep alıyorsa… Bu bir çelişki değil midir. Orada insan insanı bulamıyor, aksine insan insanı kaybediyor.

Eğer beni arıyorsanız sıradan biriyim işte. insanız ya, bazen inandığımız için bir selama kanarız, bazende bir merhabaya eyvallah der, yolumuza gideriz. İnsan hep arıyor, insan hep insan arıyor. Ama bulduğunda ne yapacağını çoğu zaman bilmiyor. Çünkü o muhabbetin tadını belki de bir bardak çay içerken bulacağız.

Belki ben sizin kadar solcu, sizin kadar sağcı, sizin kadar menfaatçi ya da sizin kadar hümanist değilim. Ama ben de sizler gibi bir insanım.

Vicdan, merhamet ve adalet bu topraklarda sadece bir dilek olmasın artık. Her evde, her sofrada, her gençte umut olsun. Ve belki de en önemlisi; İnsan, insanı kaybetmesin artık kendini bulabilsin.
*
Mehmet Demir
24823