En çok da "Nasılsın?" sorusu korkutuyor beni...

Bazen tanıdık bir yüz görünce başımı başka yöne çeviriyorum…
Görmemekten,soğukluktan, unuttuğumdan değil;
Konuşmamak, kibirden hiç değil…
Sadece "Nasılsın?" sorusunun cevabı boğazıma düğümleniyor.
Bir gün "iyi değilim" diyecek kadar taşar da,
kalbim, gözlerimin önünde dökülür diye korkuyorum.

Bu yüzden kaçıyorum.
İnsanlardan değil, içime dolan cevapsızlıklardan…
Kaçtığım kalabalık değil aslında;
Güven dediğim şeyin,
her defasında avuçlarımın arasından sızıp gitmesinden..

Yalnızlığı seçmiyorum belki,
Ama yalnızlık beni seçiyor her defasında.
Sessiz bir liman gibi,
konuşmadan anlayan tek yer orası oluyor.

Görmediysem affola…
Bazen selam bile bir yıkılışa sebep olabilir.
Ben susunca kibir sanıyorlar,
Oysa sustuğum her an;
bir yanımı sessizce toparladığım andır...