Buğday Zamanı

Buğday tarlasında ekinler serildi,
Öküz arabaları yollara gerildi.
Dağların eteklerinden saplar indirildi,
Birlik vardı, sevgi vardı, dostluk erildi.

Hamanda traktör dönerdi sabaha,
Makine çalışırdı alın teriyle aha.
Saplar uçar, toz kokusu sinerdi havaya,
Buğday dolardı çuvallara, konurdu hambara.

Bir ağacın gölgesinde muhabbet sarardı,
Çay demlenir, yemek pişer, sohbet arardı.
Nineler ekmek yapar, sıcacık yağ sürerdi,
Bir lokma ekmek bile kalplere nur verirdi.

Ormanlardan mantar toplanırdı seherde,
Yeşil doğa, taze kokular dolardı her yerde.
Daha yemeden doyardı insanın gönlü,
Doğanın bereketi taşardı her yönü.

Akşam olunca evlerde bir ışık yanardı,
Siyah beyaz televizyon sinema sunardı.
Renk yoktu belki ama mutluluk vardı,
O küçük kare ekran bile kalpleri sardı.

Sevgiyle yoğrulmuştu her gün, her an,
Yardımlaşma büyürdü, dostlukla zaman.
Bugün yad edince kalbim titrer, yanar,
O günlerin kokusu hâlâ içimde yaşar.