Anne Yorgunluğu : Suçluluk Değil Şefkat
Biz anneler her zaman kendimizi sorgular , yetersizmiş gibi sürekli bir eksik ararız kendimizde .
Gün içinde kaç kez “Yeterince iyi bir anne miyim?” diye düşündünüz?
Belki sabah kahvaltısını aceleyle hazırladınız, çocuğunuz istediği gibi oynayamadınız, gün içinde birkaç kez sesinizi yükselttiniz.
Ve sonra o tanıdık his geldi: Suçluluk…
Oysa yorgunluk , eksik olmak değil insana dair bir hal . İnsanlığın doğal bir parçası .
Ama biz anneler hep sorgularız “Neyi eksik yaptım ? “ gibi kafamızın içinde sürekli dönüp dolaşan sorgulama muhakemesi.
Dönüp baktığımızda aslında yorulabilir olduğumuzu kendimize şefkat göstermemiz gerektiğini hiç hatırlatmayız .
Peki bu noktada ne yapmalısınız?
Kendinizi suçlamak yerine, şefkatle kucaklamak.
“Bugün yoruldum ama bu beni kötü bir anne yapmaz” diyebilmek.
“Bir mola vermek, çocuğuma zarar vermez, aksine ona daha iyi bir anne olmamı sağlar” diye hatırlamak.
Çocuklar annelerinin mükemmel olmasını değil, gerçek olmasını ister.
Hata yapan, yorulan, bazen gülüp bazen ağlayan… Ama en önemlisi, kendiyle barışık bir anne görmek isterler.
Çünkü kendini kabul eden bir anne, çocuğuna da kendini olduğu gibi sevmeyi öğretir.
Unutmayın; yorgunluk suç değil.
Suçluluk duygusunu, şefkate dönüştürdüğünüzde hem siz hem çocuğunuz kazanırsınız.
Çünkü şefkat, en iyi iyileştiricidir.
Ve belki de bugün kendinize söylemeniz gereken tek şey şudur:
“Bugün ne yaptıysam, elimden gelenin en iyisiydi.”