Koşarken attığım her adımda, içimde büyüyen bir umut vardı. Belki de bu, saf bir beklentiydi; belki de sadece bir yanılsama. Ama önemli değildi o an, çünkü zihnimde dönüp duran tek şey, sofrada beni bekleyen sıcak bir yemek, etrafımda toplanmış sevdiklerimin gülen yüzleriydi. Acele ettim, telaşlandım. Sanki her saniye, sevdiklerime karşı işlediğim bir ayıbın bedeliydi. "Aman soğumasın yemek," dedim, "aman beni beklemesinler." Bu nezaket kılıfına sarılmış yalan, içten içe beni kemiren bir kurda dönüştü. Onların açlığını, benim gecikmemle artırmamak adına gösterdiğim o ince düşünce, meğer kendime sapladığım ilk hançermiş.

Kapıdan içeri girdiğimde, beklediğim o tabloyla karşılaşmadım. Ne neşeli sesler vardı ne de masada bana ayrılmış, dokunulmamış bir yer. Sofranın dağınıklığı, yarım bırakılmış tabaklar, çoktan doyurulmuş midelerin acımasız kanıtıydı. Bir an donup kaldım. Gözlerim, boş kalan tabağın yerini aradı. Beklenmedim… O kadar hızlı koşmuştum ki eve, yetişeyim diye, bir an önce onlara katılayım diye. Ama onlar, benden çoktan ayrılmış, kendi dünyalarında sofranın keyfini çıkarmışlardı. Bana kalan, o cömertçe ikram edilen artıklar oldu. Bir dilim ekmek, üzerine bulaşmış soğumuş yemek… O lokma, boğazıma düğümlendi. Bir diken gibi saplandı, nefesimi kesti. Ne kadar yutkunmaya çalışsam da, o acı düğüm çözülmedi. Her lokma, beklendiğimi sandığım o umudu, teker teker kursağımda öğüttü.

Sanki bir hayalet gibi dolaştım sofranın etrafında. Konuşmaya çalıştım, ama sesim çıkmadı. Sanki boğazıma düğümlenen o diken, tüm kelimelerimi de hapsetmişti. Onlar muhabbetlerine devam ederken, benim içimde fırtınalar kopuyordu. Oysaki ben, ne kadar da özlemiştim o sıcaklığı, o birlikte paylaşılan anları. Ama bana kalan, yalnızca bir kenara itilmişlik hissiydi. Gözlerim doldu, ama ağlamadım. Çünkü biliyordum ki gözyaşlarım bile, bu acının büyüklüğünü anlatmaya yetmeyecekti. Bu, kimselere anlatılamayan, içimde kanayan bir yaraydı. Utanmak mı, kırılmak mı, yoksa sadece anlaşılmamış olmanın verdiği derin bir hüzün müydü bu? Bilemedim. Sadece, o an, tüm dünyanın üzerime yıkıldığını hissettim.

Sanki ben yokmuşum gibi, hayat onların için akıp gitmişti. Benim telaşım, benim özverim, benim o anki tüm iyi niyetim, bir hiç uğruna harcanmıştı. Soğuk bir rüzgar esti içimde, o koca odanın ortasında yapayalnız kaldığımı hissettim. Ne acı bir ders! İnsanın en savunmasız anında, en sevdiklerinden bile o küçük "bekleyiş"i görememesi… Bu, kalbine saplanan bir buz iğnesi gibiydi. Ve o an anladım ki, bazı yaralar kanamaz, sadece derinde, çok derinde acır. Ve bazı acılar, kimseye anlatılamaz. Sadece yaşanır, kendi sessizliğinde… Gözlerimin ardında biriken yaşlar, kimsenin göremediği bir denize dönüştü. Boğazıma takılan o lokma ise, ömrümün sonuna kadar unutamayacağım bir dersin acı tadıydı. Ah, keşke hiç acele etmeseydim… Keşke hiç o kapıdan içeri girmeseydim… Keşke hiç beklenmediğimi fark etmeseydim. Bu acı, bir ömür boyu içimde taşıyacağım, kimselere anlatamayacağım bir sır olarak kalacaktı.