Aç yüreğini herkese, açabildiğin kadar…Bir derya kadar geniş olsun...
Kalmasın el uzatmadığın ve alaka duymadığın bir mahsun gönül...
Ne bir kin kalsın içinde, ne de bir sitem.
Kalbin bir dergâh gibi olsun; gelene bir yer, gidene dua düşsün.
Bir gün kapısında senden af dileyen biri olacağını bilerek, kimseye öfkeyle kilit vurma…

Hoşgörü, belki de en ağır yükü taşırken bile hafif kalabilmenin adıdır.
Fedakârlıktan korkma. Vazgeçmekten değil, yalnız kendin için yaşamaktan sakın.
Zira sevgi, içinde emek olmayan bir sofrada yer bulamaz.
Ve unutma: Sevgi, sadece almakla değil; vermekle çoğalır.

Payına düşen acıyı da, tebessümü de paylaş ki; hayat, sende insana dair bir iz bulsun.
İyiliği gördüğünde alkışla; ama kötülüğü gördüğünde sadece susma, dua et!
Belki suskunluğun bir kalpte fırtınaları dindirecek.
Bil ki bazen, bir tebessüm; bin kelamdan daha hikmetli,
Bir sessizlik; bin nasihatten daha etkilidir.

İnsanlar arasında yürürken, sırtını gurura dayama.
Ne giydiğin gömlek, ne yürüdüğün yol seni yüceltebilir.
Ancak hasbî bir gönül, seni Hak nezdinde kıymetli kılar.
Yaptığın iyiliği hatırlatma; unutan sen ol.
Çünkü gönülden verilen, Allah katında ebedileşir.

Kalbini taşlaştırma. Kin, sevginin zıddı değil; onun yokluğudur.
Her ne olursa olsun, insana küsme. Herkesin yaralı bir tarafı vardır.
Belki de en sert yüzün ardında, merhamete en aç gönül saklıdır.
“İncitme, incinsen de...” diyenlerin izini sür;
Çünkü hakikat, çoğu zaman kırılmayı göze alanların kalbine misafir olur.

Nefsini terbiye etmeden başkalarını yargılama.
Kendi kusurunu görenin dili, başkasının ayıbını örtmeye meyillidir.
Eğer birine bakarken kalbinde kabarma hissediyorsan, bil ki yol seni değil, nefsini götürüyordur.

Hasbî ol, digergam ol ki, yol seni gerçeğe taşısın.
Affetmek, unutmaktan daha büyüktür.
Fedakârlık, gönül gözüyle yapılan bir secdedir.
Hoşgörü ise, insan olmanın en sessiz duasıdır.

Başkalarının senden alacağı değil, senin onlara vereceğin önemlidir.
Sevdiğini göster, bildiğini saklama, bildiklerini paylaş.
Gönlünde sakladığın iyilik, insanlığa ulaşmadıkça sadece sana yüktür.
Yalnız kalmaktan korkma, riyadan kalabalık olmaktansa sadakatle tek kal.
Çünkü hasbilik, kalabalıklara değil; Hakk’a yaslanmaktır.

Son sözün bu olsun:
“Ben insanı sevdim;
çünkü Yaradan onu öyle güzel yaratmış,
eksikliği benim gözümdeydi, onun değil...”
Ve unutma:
Hasbî yaşa… Sessiz kal, ama sevgisiz kalma...

...andelib...