Kaç kez öldürdün beni? Ve kaç kez astın içinin darağaçlarında?
Kaç kez geçti yüzüm gözlerinden. Kaç kez dokundun hayalime yorgun sonbahar güneşinin altında?

Ekim de geldi işte...

Değişiyor yaprakların rengi. Havanın rengi değişiyor. Annem severken zamanlı zamansız her mevsim mutfağımı aşure kokutmayı, adları da değişiyor Nuh’un taşıdığı isimlerin. Bir göç başlıyor içimin iman kokulu iklimlerinden Kenan illerine. Sonrası çöl, sonrası tufan.

Kurşuni küller akıyor tepelerden. Nehirler kurşuni.

Yanmış bir aşkın hikayesini sırtlanırken dünya; Leyla eteklerini topluyor hadsiz kelimelerimden ve koyulaşıyor renklerim. Adım şimdi kurşuni.
Söyle sevgili ne vakit olduk biz böyle. Ne vakit ayrı düştük hayalden ve gerçekten. Zaman bile eskitememişken hikayemizi ne vakit en acıtan kelimelerle döküldük yollara? Yoruldum sevgili; yürüyemez oldum. Karıncalar birikti ayaklarıma.

Adım aklımı karıştırıyor. Ağır metal kokuyor hücrelerim yine. Sanrılar kol geziyor gözbebeklerimde. Kah bir kapı önünde beliriyor silüetin kah bir sokak başında.

Ne acı, kendi sesim artık bana yalan söyleyen.


Bir bardak demli çay.
Serseri bir gülüş. Yarım bir surat sakalları uzamış...
Bir beden çırılçıplak. Dokunamadığım eller: yaşlanmış nasırlı.
Yüksek bir çatı ödümü koparan...
Yanıp yanıp sönerken zihnimde, gidişin uğulduyor her karede.

Susuyorsun mahremiyetine halel gelmiş adımıza. Suçumun aslını saklamıyor sandıklar. Arşı titretirken kestiğin cezalar yıldızları da dökülüyor göğümün. Oysa bilirdin; yokken sen, gecenin kör ettiği gökyüzü gibiyim.

Yoruldum öylece bakmaktan ardından. Biraz hikaye okuyayım istiyorum "Harfler, ayrı kaldığımız cennete mektup yazmak için icat ettiğimiz çizgilerdir." diyen kadının kaleminden. Sonra kendi kelimelerim geliyor hatırıma sanki bunları da yazan ben değilmişim gibi... Bakıyorum teker teker. Duruyor hepsi de bıraktığım yerde. Tuhaf, bir tek ben terk etmişim galiba beni.


Kederli bir ıslık dudağımda:"yaniii derinden derinden" diyen şarkıdan.




EKİM 7 İSTANBUL