– Kazım Demir

Savaşsız ve sömürüsüz bir dünya mümkündür. Yeter ki konuşmayı bilelim. Yeter ki birbirimizi anlamaya, dinlemeye niyet edelim. Dünyayı haritalar değil, insanlar böler. Sınırları kağıtlardan önce kalbimizden silmeliyiz. Çünkü gerçek sınırlar tel örgülerde değil; önyargılarda, korkularda ve ayrımcılıklardadır.

Dünya, paylaşmayı öğrendiğimizde bir gül bahçesine döner. Çünkü paylaşmak; toprağı bereketli, insanı yumuşak, zamanı anlamlı kılar. Gülümsemeyi bildiğimizde ise bu dünya daha yaşanır bir yer olur. Bir çocuğun gülüşü gibi saf ve dokunaklıdır barış; onu çoğaltmak bizim elimizdedir.

Silahları eritip oyuncak yapabiliriz çocuklara. Tanklar plastik trene, mermiler resim kalemine dönüşebilir. Çünkü çocuklar savaş bilmez. Onlara biz öğretiriz korkuyu, düşmanlığı, sınırları. Ama aynı şekilde sevgiyi de, dayanışmayı da, barışı da öğretebiliriz.

Ne asker kalsın bu dünyada, ne de düşman. Sadece insanlar kalsın, birbirinin gölgesinde dinlenen, birlikte ağlayan, birlikte gülen insanlar… Çünkü dünya, onu nasıl düşlediğimize göre şekillenir. Eğer onu bir gül bahçesi gibi düşlersek, bir gün kokusu bütün yeryüzünü sarar.

Barış, mümkün olandır. Ve mümkün olan, bizim elimizdedir.

Yeryüzü aşkın yüzü olsun.