Eve geldiğinde biliyordu ki her şey onun için hazırdı. Yemeklerin kokusu mis gibi tüm odayı sarmıştı. Mutfak tezgâhı tertemiz olmuş, bulaşıklar yıkanmıştı. Raziye Teyze yine sabahtan akşama kadar hep iş yapmış, iki dakika bile oturup dinlenmeye vakit bulamamıştı. O tembel kocası Arif Amca eve geldiğinde dediki :

- Arif efendi bir kere olsun bana yardım etsene. Şu yıkadığım çamaşırları bari gidip balkona asıver. Yaşlandım artık, her şeye yetişemiyorum.

- Yahu hanım kaç defa söyleyeceğim. Elim çok beceriksiz, ben de istemez miyim sana yardım etmek. Olmuyor işte.

- Şuna çok tembelim desene sen. Hani hayat müşterekti.

Zaman zaman böyle aralarında didişmeler oluyordu. Ama bir gün Raziye teyze hastalandı, evin işlerini yapamaz oldu. Durmadan öksüruyordu ve hemen bir yere yatıverdi.

İyice acıkan Arif Amca eve geldiğinde baktı ki etrafa, ne yemek kokusu var, ne de düzenli bir yer. Eline iyice alıştığı, yaklaşık otuz yıllık hayat arkadaşı hanımını aradı gözleri. Ve hemen o tarafa koştu. Öksürük sesini duydu. Hemen paniğe kapılarak :

- Ne oldu hanım sana? Nedir bu vaziyetin?

- Telâşlanma Arif Efendi. Üşüttüm biraz galiba. Biraz da acıktım ama bu kez yemek yapamadım.

- Düşündüğün şeye bak. Ben şimdi sana bir şeyler hazırlarım. Beraber yeriz.

- Sen mi bir şey yapacaksın?

- Ben tabi. Elim bu işe hiç yakışmasa da en azından denerim.

Mutfağa geçip tezgahın altına baktı. Ordaki patatesleri çıkardı. Pek ince ince soyamasa da sonunda başardı. Ocağın altını yaktı, tavaya göz kararı yağı döktü, bir güzel patatesleri kızartmaya çalıştı lâkin yarısını yaktı. Mis gibi kokuyla dolan mutfak, bir anda yanık kokusuna dönüştü.

Kendi elleriyle yaptığı patates kızartmasını bir güzel afiyetle yediler. Raziye Teyze memnun bir şekilde :

- Bak gördün mü, sen de bir şeyler çabalayıp yapabilirmişsin bazı şeyleri.

Arif Amca :

- Sus hanım sus, Vallahi değerini anladım. Demek ki iş başa düşünce oluyormuş. Bundan sonra ev işlerinde varım yardıma. Ah kafam ah benim.

- Tamam Arif Efendi dövünüp durma. Zararın neresinden dönersen kârdır hem. Ben senden razıyım, böyle düşünmene de sevindim. Allah, bizi mutluluktan, huzurdan ayırmasın yeter.

Not : Bu kurguyu kendi içimde kurarak böyle bir öyküyü yazmaya çalıştım. Tamamen hayal ürünü. İmkânsız gibi görülen şeyleri gerçeğe nasıl dönüşürmüş mesajını vermek istedim. Daha da doğrusu tembel insanların ( bu biraz da ben oluyorum) bir şeyleri yapma azmini nasıl ortaya büyük bir özveriyle meydana koyduğunu anlatıyor.

Enes Turgut