Bu gece, bir gelinciğin kanatlarında değil, çürük düşlerin arasından sızıyor sevda, tutuşmuş bir çocuk çığlığı gibi. Ne kalıyor geriye, acıdan başka? Yanaklarıma değen sessiz bir ağıt, her damlası, toprağa umut eken gözyaşları...

Uykularım paramparça, her sabah, tan vaktiyle değil, bir isyanın nabzıyla uyanıyorum. Mavi, artık gökyüzü değil, yaralı bir kuşun çırpınışı içimde. Dilimde şeker değil, yutkunamadığım suskunluklar...

Barış diyorum, amasız, çocuksuz, gözleri bulut, elleri yara içinde kalanlara. Dizlerimdeki sızı, seninle değil, senin bıraktığın harabelerde kanıyor. Seni sevmek değil bu, seni içimdeki savaşlardan korumak belki de...

Gözlerimde, şubatın diş izleri, solmuş bir kent, kandiline dokunulmamış annelerin masalları...
Ben, her gece, oğullarını yitiren bir annenin uykusuzluğunda, yastığa değil, göğe başımı koyuyorum.

Baharı saklıyorum en koyu hüzünlerime, kardelen değil, kar altında çırpınan küçük eller büyüsün diye.

Rüzgarın şarkısı artık naz değil, sitem, ihanetin iç odasında yankılanan bir türkü gibi. Büyük yalnızlıklar, büyük kavuşmalara gebedir diyorum, acımı öyle anlatıyorum toprağa.

Kuşlar, kanatlarıyla değil, çığlıklarıyla geçiyor sınırları

Kendimi anlatmıyorum bu dizede,
bir ömrün yasını tutanlar beni anlasın diyeyim.
Adımı bilmesinler, ama
yarama denk gelen kelimede kendilerini bulsunlar...

Kırılan her bileğimden yeni bir yol uzandı,
her terk ediliş bir tohum ekti içime.
Ben büyüdüm.
Büyürken, çığlıklarımı kucakladım,
ne çocuk kaldı içimde ne affedilecek masumiyet.
Ama sevmenin vaktine hiç küsmedim,
kırıldım, evet...
ama içimdeki çocuk hâlâ bir karahindibayı üflerken
dilek tutmayı biliyor.

İhanetlerin toprağında güller değil belki,
ama sabırla yetişmiş sevda filizleri var içimde.
Kiminin gözü görmez, ama ben rüzgarı bile incitmem artık. Öğrendim çünkü, acı öğretir, yara büyütür insanı, ve bazı kadınlar gözyaşıyla değil direnişle yıkanır...

Bir el uzanır ya karanlığa, o el benim. Kendimi kurtarırken birilerini de tutuyorum ucundan. Bilmeden. Kendime mektup yazarken başkalarının kalbini okşuyorum.

Şimdi bak, yüzümdeki her çizgi
bir savaşın madalyası. Sesimdeki keder. Bir halkın ağıdı. Ama ben göğsümde gül taşıyan bir devrimim artık.

Ve kimse bilmesin o kınalı turna kim, çünkü bu şiir her susan kadının sesi, her direnen yüreğin gölgesidir.


Peri Feride ÖZBİLGE

22.06. 2025