Samet,

Biliyor musun, seni sevdiğim gibi kimseyi sevmedim.
Öyle saf, öyle temiz, öyle karşılıksız…
Elimi tutman, uykunda bana seslenmen, günün ne kadar ağır olursa olsun ses tonunun huzur olması…
Bunlar içimde iz bıraktı, hâlâ oradalar
Seninle gerçek bir veda edemedik. Edemedim. Belkide etmek istemedim. Çünkü içimden hiçbir zaman “bitti” demek gelmedi. Ama artık, bu yükü yanımda taşıyamam.

Şimdi senden izin alıyorum.

Seni hatırlamaktan korkmuyorum ama seni içimde, geçmişin rafına kaldırmak istiyorum.
Seninle yaşadığım her an için teşekkür ediyorum.
Bana kıymetli hissettirdiğin için…
Sessizce çekilip gittiğin için bile teşekkür ediyorum. Çünkü o sessizlik bana büyümeyi öğretti.

Artık başka bir hayat var..
Seninle değil ama kendimle barış içinde yürümek istiyorum.

Hoşça kal Samet.

Ben seni artık geçmişimde, güzel bir yerde tutacağım.

Ama geleceğimi seninle kurmayacağım.

Ve bu vedayı, nihayet yapabiliyorum.