Acı, insan olmanın kaçınılmaz bir gerçeğidir. Bedenin ve ruhun derinliklerine işleyen bir his, bazen bir kayıpla, bazen bir hayal kırıklığıyla, bazen de kelimelere dökülemeyen bir boşlukla kendini gösterir. Onunla tanışmak için illa büyük felaketler yaşamak gerekmez. Günlük hayatın içinde de kendini hissettirir; bir dostun ihanetinde, bir hayalin yarım kalışında, bir sevdanın soluşunda... Ama acının bir dili vardır ve onu anlamak, insanın kendini anlamasıyla eşdeğerdir.

Acı çekmek, çoğu zaman bir zayıflık göstergesi gibi algılanır. Oysa, insanı en çok büyüten deneyimlerin içinde hep bir parça acı vardır. Bizi değiştiren, dönüştüren, derinleştiren odur. İnsanoğlu, en çok acıyla olgunlaşır. Bu yüzden, onunla savaşmak yerine onu anlamaya çalışmak, ondan öğrenmek gerekir. Çünkü acı, içinde büyük bir bilgelik barındırır.

Bazen hayat, insana ağır gelir. İçindeki boşluk büyür, geçmişin gölgeleri peşini bırakmaz, gelecek ise belirsizlik içinde kaybolur. İşte tam o noktada, acıyı bir düşman olarak görmek yerine bir rehber olarak kabul etmek gerekir. Çünkü o, insanın içine dönmesini sağlar. Yaşanan her zor an, insanın içindeki gücü keşfetmesi için bir fırsattır.

Kırılganlık, çoğu zaman bir zaaf gibi görülse de, aslında en büyük cesaret göstergesidir. Kendini açmak, duygularını ifade etmek, korkularınla yüzleşmek, yara almaktan korkmadan sevmek… Bunlar, insanın en güçlü yanlarıdır. Çünkü acıyı yok saymak onu ortadan kaldırmaz, sadece erteler. Ama onunla yüzleşmek, insanın kendi gerçeğini bulmasını sağlar.

Modern dünya, acıyı saklamayı, onu hızlıca tüketmeyi öğütler. “Görmezden gel, yok say, unut” der. Ama acıyı bastırmak, onu daha da derinleştirir. İnsan, onu yok etmeye çalıştıkça, aslında ona daha da bağımlı hale gelir. Oysa, acıyla sağlıklı bir ilişki kurmak mümkündür. Onu kabullenmek, anlamlandırmak ve ondan öğrenmek, insanın ruhsal dayanıklılığını artırır.

Büyük düşünürler ve yazarlar, acıyı hep insan ruhunun temel yapı taşlarından biri olarak görmüşlerdir. Nietzsche, "Beni öldürmeyen şey, beni güçlendirir" derken, aslında acının dönüştürücü gücüne işaret eder. Rumi, “Dert, insanı yok etmez; pişirir, olgunlaştırır” derken, acının insanı nasıl yoğurduğunu anlatır.

Peki, acıyı nasıl anlamlandırabiliriz? Öncelikle, onunla barış yaparak. Kaçmak yerine onun içinde durarak, hissettiklerini inkâr etmek yerine onlara isim vererek, iyileşmek için zaman tanıyarak...

Acı, hayatın bir gerçeği ama tek gerçeği değil. Mutluluk da var, sevgi de, dostluk da, umut da… İnsan, ne sadece acısından ibaret ne de sadece sevinçlerinden. Önemli olan, acının içinden geçerken kendini kaybetmemek, ondan öğrenerek ilerlemek. Çünkü hayat, her şeye rağmen yaşamaya değer.

Turgay Kurtuluş