Bir düş mektebidir devam ettiğim sıra dışı bir okulun en ön sırasında oturmanın verdiği huzurla her an kendimi kaybetme ihtimali ile tehir ettiğim bir mutluluktur belki de ansızın sökün eden hecelerden örülü gaipten gelen bir neşe bir lehçe…
Adadığımsın ömrümü ve ardıç kuşudur sefil kalemimin tenine doğan güneşle teselli buluyorum ben ve her ne kadar sıcağı sevmesem de yüreğim kaynamalı ki ilham perimin idrak ettiğinden de fazlasına haiz olayım ve yazayım günü gününe güncemi.
Şiirlerim var yastık altı yaptığım ve kasada sakladığım ama yetmez…
Hikayelerim var evlat edindiğim hayallerimden kopup da gelen ama arz etmem…
Arsız bir ilhamdır benimki mademki içre dönük bir yolculuktur kalemimin esir aldığı yüreğimde açan binlerce çiçek ve hece.
Rengi kaçtı gözlerimin az evvel ne de olsa gözlerimi alamadım İlahi Işıktan ve sönmeyen feri iken kalemin idare lambasında baş koydum ben nasıl ki karanlıktı sevgimle ve ışığımla delip de geçmem gereken ve sırıtan bir hüzünden alıp da kendimi düştüm yollara.
Sırları var yazarların.
Serleri var şairlerin.
İnsan olmaya hükmetmiş hikayelerin kahramanı iken içimde aralıksız koşturan çocuk ve işte bir koşu geldim mademki bir çağıran vardı beni ve bir koşu sevdiğim kadar insan ikliminde bir açtım bir soldum kül renginde ölümün kulluğuma binaen bir gül idim mademki ezelden güllük gülistanlık mı olmalıydı illa ki kabrim?
Ah, kanadığım satırlar.
Ve kandığım insanlar.
Ve kardığım toprak hani ondan geldiğim hani nihayetinde toprak olduğum ve topak topak sözcükler bazen bir amblem bazen yakama ilişen bir rozet bazen kırık bir bakraç ya da sarnıç ve hizaladığım duygularım nasıl ki aşktır ve nasıl da umuttur ki ikbalim köhne bir günden derlediğim ne var ne yok yığdım önüne gece gözlü şiirlerimi de sarıp da kefen bezine göç etmeye mahal veren binlerce sırla önce kuş oldum uçtum sonra özlem oldum göçtüm ve göz gözü görmezken güz öncesi yazın şu son günlerinde yaza yaza yazı getirdiğim gibi koşa koşa vardım güz mektebine:
Ben bir kuşum ama yetmez.
Ben kurşun kadar ağır bir acıyı da içime sindirmek adına açmışken bağrımı…
Ağrıma da gitmez hani kimse beni görmezden gelen…
Ağdalı sözcüklerde değil ağır başlı deyimlerde şerh düşerim ıssızlığıma ve kıyama dururum her şiir vakti nasıl ki öncesinde kıyılır içim sonramı da güderim bir bir:
Bir nefersem aşka iltimas geçen.
Bir fer ise asla sönmek bilmeyen.
Ferdi olduğum toplumun ve duyguların da fedaisi firari ruhumdan taşan bir ırmak gibi ya da bir hezeyan heyecanla öterim ve kurşun dökerim ama bu da yetmez kışkışladığım dünümü bazen aslan postu gibi yere sererim ve sekerim hece hece her ne kadar dünyanın en sakar insanı olsam da sarılırım kuvvetlice kendime en başta Rabbime ve doğan mehtaba bakarım da iç geçiririm nasıl ki bir yıldızım nasıl ki yaldızlıdır ruhumun macerası ve bir yılkı atı gibi koşarım ve hüznün kulvarında en öndeyim.
Şahlanırım.
Sevdalandığım şah damarım.
Şaha kalkar kalemim solumdan eksik etmediğim gamlı notalarım ve her kapıyı açan sevdalı sol anahtarım.
Rediflerdir acımı pekiştiren ama yetmez:
Yatıya kalan imgelerdir baş veren:
Asla boş vermem veremem.
Bir başarı addedilse bile sözcüklerim ve şanlı mazim bükemediğim eli de sevgiyle öperim ve başıma koyarım ve baştan başlarım yazmaya yaşamaya bir minvalse göç takvimim bir miraç ise kalemim ve mizacımla yenik düştüğümdür aşk ve ilham perim…
Batıl bir rotadır bazen hayat ve hep de öykünürüm kendime en çok da atıl olan ne var ne yok saklı içimde atıfta bulunurum elbette yine bende içimde saklı o yetim ve huysuz çocuğa:
Uğurumdur özlem.
Öznemse ne gizli saklı ne de ayan beyan en çok da gizemli olmayı sever ve şerh düşerim he bilinmeze hem de esir düştüğüm ilhama ve edebiyatın katlarında durur soluklanırım:
Bazen bir romandır tekabül ettiğim.
Bazen bir şiirdir tedavülden kalkan ve işte yenisini yazarım ama yetmez nice yeis saklı iken içimde bir sözcükle çıkarım yolculuğa ve şiir kendini doğurur ben ise şiire namzet edindiğim şiar ile şair kimliğimi eşleştirip kendimi doğururum bu da yetmez ve anneme sokulurum usulca mademki beni öpüp de defalarca doğurandır annem şimdilerde annemin annesi unvanımla ben doğururum annemi:
Kâh bir şiirdir ithaf ettiğim.
Kah bir şölendir şiirin mezarını kazdığım.
Kâh umut kâh yeni gün aşkın esaretinde cesaret bulduğum kadar yazma hevesimle sokulduğumdur koynu annemin şiirlerle beslendiğim şiir içip şiir biçtiğim alametifarikası bilinmezin varsın olsun bir kumpasa kurban gitsin dünde saklı binlerce hikâyem ve alın yazıma alt yazı geçtiğim günbegün irkilsem de bazen gaipten gelen bir korku ile niyazlarımla koştuğum Rabbimdir beni bana sunan hatta beni benden koruyan…