Zor zamanlardan geçiyoruz ülkece. Artık ne insanların ne de yediklerimizin tadı tuzu yok eskisi gibi .Sokağa çıkıyorum , selam verecek insan bir elin parmakları kadar az. Tanıdıklarımın güne başlarken dahi yüz ifadelerine bakıyorum , selam vermeye en azından bir günaydın demeye mecalleri kalmamış. Ne oldu bize ? Neden böyle olduk ? Kimse kimsenin derdini sormaz , halinden anlamaz oldu. Anneler çocuklarını mutlu etme telaşında, babalar ailelerini geçindirme telaşında , peki ya çocuklar , gençler onlar ne halde ?

Hepsi kaygılı , okulları bitse iş yok , işe girseler geçim zor , can ve mal güvenliği olmayan bir ülkede gelecek kovalıyorlar.
Haykırsalar suçlanacaklar , sussalar ellerinden kayıp gidecek ülke.

Ne oldu bu ülkeye ?

İki gündür prostat ameliyatı geçiren babamın yanında refakatçıyım. Zaten yorgundum , hastane odası kasvetinden midir bilmem , birazda üç günlük nezaret süreci ardından buraya gelmem belki beni bu hale soktu. Karamsarlık had safhada.
Hani sıralısından ölüm olsa , babamdan sonra adres belli düşünceleri. Hoş ölüm bile anlamsız gelmeye başladı. Ölümün bile anlamı olmalı , boş yere yaşamamalı ve boşuna ölmemeli insan. Ya bir amaç uğruna ölmeli ya da ölümünün bir anlamı olmalı.


Sıkıldım açıkçası dostlar , başkaları adına düşünmekten belki de yaşamamaktan sıkıldım.
Zor zamanlar işte...


Çağdaş DURMAZ