Hayat, kimileri için akıp giden bir nehir; kimileri içinse yavaş yavaş kuruyan bir göldür. Bazen hep ileri koşarız, bazen olduğumuz yerde sayarız. En çok da unuttuğumuz anlarda, hayat bizi sessizce bekler; yaşanmamış hikâyelerle, tamamlanmamış cümlelerle, yarım kalan vedalarla...

Zaman dediğimiz şey, her şeyin ilacı olduğu kadar, her şeyin unutucusudur da. İnsanlar geçer hayatımızdan; bir tebessümle, bir acıyla, bir sitemle… Kimileri iz bırakır tenimizde, kimileri ruhumuzda derin yaralar. Ve bazen öyle bir gün gelir ki, biz bile kendimize yabancı oluruz. Aynaya baktığımızda gördüğümüz kişi, bir zamanlar hayalleri olan o çocuk değildir artık. Yorgundur, kırgındır ve biraz da eksiktir.

İnsan, kaybettikçe büyür, büyüdükçe kaybolur. Bir zamanlar "olmazsa yaşayamam" dediğimiz şeyler, gün gelir bir hatıradan ibaret kalır. Bir zamanlar uğruna savaş verdiğimiz insanlar, bir gün adını bile anmaz olur. Ve biz, hiç unutmam sandığımız duyguları bile unutmaya başlarız.

En çok da suskunluk öğretilir bize. Dertlerimizi anlatmamız ayıp sayılır, gözyaşlarımız gizlenir, hayal kırıklıklarımız sessizce yutulur. "Güçlü ol" derler; oysa güçlü olmak çoğu zaman en büyük yalnızlıktır. Güçlü görünen insanlar, içlerinde fırtınalar koparken sessiz kalanlardır. Ve sessizlik, zamanla insanı içinden içinden tüketir.

Hayatın öğrettiği en keskin ders şu: Kimse kimseyi yarım bırakmıyor aslında. İnsanlar kendilerini tam edemedikleri için, birbirlerinin hikâyelerinde eksik kalıyorlar. Kimse tam anlamıyla bizim yaralarımızı saramıyor; çünkü herkes kendi yarasıyla meşgul.

Ve biz, zamanla anlıyoruz ki, bazı insanlar sadece gelir ve gider. Bazı sözler sadece söylenir ve unutulur. Bazı duygular sadece yaşanır ve yarım kalır. Hayat devam eder; eksik, kırık, ama yine de inatla...

Çünkü insan, en çok yaralarına rağmen yaşamaya devam ettiği için insandır.

Bazen bir gülümseme yeter unutulan bütün acılara. Bazen bir şarkı, yıllar önce kaybolmuş bir anıyı getirir geri. Ve bazen, en çok da kendimize sarılarak iyileşiriz.

Unutuldukça öğreniriz sevmeyi...
Kaybettikçe kıymet bilmeyi...
Ve en sonunda, kimseye sitem etmeden, sessizce yolumuza devam etmeyi...

İşte böyle...
Zaman, unutturur.
İnsan, alışır.
Ve hayat, bir şekilde devam eder...

Arzu ZÜNGÜR