"Bazen sadece üzülür insan…
Bir şey demeden, kimseye anlatmadan…
Çünkü kelimeler yetmez, gözyaşı anlatmaz,
Ve sadece yürek bilir… neyin ne kadar can yaktığını."

“Üzülmek de İnsan Olmanın Şanındandır”

Bazen en çok da "üzülme" denildiğinde başlar can yanmaya. Sanki biri tam da üstünü örttüğün yeri açmış gibi… Sustuğun, içine attığın ne varsa gün yüzüne çıkar. Biriken kelimeler, dökülmeyen gözyaşları, söyleyemediklerin, tutunamadıkların…
Hepsi bir olur, çöker yüreğine.

Ama üzülmek ayıp değildir.
Zayıflık da değil.
İnsan olmanın kendisidir.
Üzülürsün… Çünkü sevmişsindir.
Üzülürsün… Çünkü inanmışsındır.
Üzülürsün… Çünkü yüreğin hâlâ iyi kalabilmiştir.

Biliyor musun?
Aslında kalbin ne kadar kırılmışsa, o kadar gerçek yaşamışsındır.
Üzülmek seni eksiltmez, seni yeniden şekillendirir.
İçini kanatan şeyler bir gün çiçek açar. Şu an fark etmesen de…

Ben üzülmeyi öğrendiğimde, beklemeyi de öğrendim.
Ve anladım ki; hiçbir acı sonsuza dek kalmaz insanda.


Bir gün mutlaka ya hafifler…
Ya da insan alışır o ağırlığı taşımaya.

O yüzden sen üzül ama oraya takılı kalma.
Kalbine nazik davran. Çünkü sen, kimsenin göremediği kadar güzel bir iç dünyaya sahipsin.
Ve inan bana, bazen sadece geçmesi bile yeter…
Sebebini bilmeden, açıklamasını aramadan…
Bazı şeylerin geçmesine izin ver.

Üzül… ama kendini kaybetmeden.
Üzül… ama unutma:
Bu dünya dönmeye devam ediyor.
Ve yarın, bugünden daha iyi olabilir.

Yeter ki…
İçindeki ışığı söndürme.
Üzül ama kendini unutmadan.

Arzu ZÜNGÜR