Zaman geçtikçe, hayallerim birer gölgeye dönüştü, gözlerim hep bir perdeye takılı kaldı; ne geçebildim, ne de geri dönüp bakabildim. O perdenin ardında bir dünya vardı belki, ama ben sadece onu seyretmekle yetindim. İçimdeki boşluk her geçen gün büyüdü. Her geçen gün, sanki bir parçam daha kayboluyor, bir nefes daha azalıyor gibiydi. İçimden bir ses, her sabah uyandığımda daha az duymaya başladım. Umut, bir zamanlar var olan o ince hat, şimdi tamamen silinmişti. Sadece bir varoluş, ama hiç anlamı olmayan bir varoluş… Günler birbirine karıştı, her biri aynıydı; hiç bir fark yoktu. Dışarıda dünya dönüyor, insanlar gülüp eğlenirken, ben sadece bir gölge gibi kayboluyordum.
Bazen, gece yatarken, gözlerimi kapatıp her şeyin bitmesini diliyordum. O kadar yorgundum ki, yaşamak, nefes almak, bir şeyleri görmek bile ağır geliyordu. Hızla tükenen bir hayatın içinde, bir tek çıkış yolu görünmüyordu. İçimdeki boşluk o kadar büyümüştü ki, bir an bile durup düşünmedim: Belki de bu karanlıkta kaybolmak, huzura en yakın yerdi.
Ama bir noktada, tıpkı bir yıldızın karanlıkta kaybolmadan önce bir patlama yapması gibi, içimde bir şeyler değişmeye başladı. O kadar uzun bir süre karanlıkta kaybolmuşken, artık ışığın bile ne olduğunu hatırlayamıyordum. Ama bir an, derin bir sessizliğin içinde, bir ışık huzmesi gözlerimi araladı. O ışık, bana yalnızca bir çıkış değil, bir yol gösteriyordu. İçimdeki boşluk artık bir ağırlık değil, bir güç olmaya başlamıştı.
Hissettim… Her şeyin bir sonu yoktu. Bu yaşamda yaşadıklarım, bu bedenin taşıdığı acılar, aslında bir geçişin sadece ilk adımlarıydı. Şimdi, ne kadar tükenmiş olursam olayım, bedenim ruhumun en geçici halini yansıtan bir kabuktan başka bir şey değildi. O kabuğu bırakıp, bir başka bedene bürünmeye hazırdım. Bu bedenin yüklerinden sıyrılacak, belki başka bir varlıkta, başka bir dünyada yaşamayı deneyecektim.
artık bildiğimi sandığım her şeyin ötesinde bir şey vardı. Buradaki her acı, burada yaşadığım her eksiklik, o yeni bedende bir yolculuğun başıydı.
Şimdi, bu yaşamda deneyimlemediğim, ulaşamadığım her şeyi başka bir varlıkta keşfedecektim. Yükseldikçe, bu bedene veda ederken, içimde bir umut dalgası yükseldi: Belki de en gerçek anlamda varlık, başka bir bedenin içinde yeniden doğmakta gizlidir.
Ve her şey, bir kayboluştu. Ama kaybolan sadece ben değildim. Geri dönecektim, farklı bir varlık olarak, farklı bir zamanda ve farklı bir bedende. Çünkü varoluş, aslında hiçbir zaman bitmeyecek bir yolculuktu.