Bazen insan, zamanın içinde değil de, zamanın dışında bir yerde yaşadığını hisseder. Herkes bir yerlere yetişmeye çalışırken, sen durup kendi içindeki sessizliği dinlersin. İşte o an, dünyanın hızla döndüğünü ama senin hiçbir yere gitmediğini fark edersin. Belki de en büyük kayboluş, bir yerlere varmaya çalışırken gerçekleşir.

Geçmiş, zamanın içindeki en ağır yüklerden biridir. Hafiflemeyi umarsın, ama ne kadar uzaklaşsan da bazı anılar peşinden gelir. Bir çocukluk gülüşü, bir vedanın soğukluğu, bir sokak köşesinde unutulmuş hayaller... Her biri, belleğin derinliklerinde sessizce yaşamaya devam eder. İnsan, hatıralarına sahip çıkmalı mıdır, yoksa onları serbest mi bırakmalıdır? İşte bunu kimse tam olarak bilemez.

Bazen geceler, gündüzlerden daha gerçek gelir insana. Çünkü gece, maskelerin düştüğü zamandır. Yalnızlık, karanlıkta daha belirgin, duygular daha çıplaktır. Gün içinde unuttuğun her şey, gecenin koynunda birer birer sana geri döner. Kimseyi kandıramazsın, kendini bile. Belki de bu yüzden, geceler insanın kendini en çok tanıdığı zamanlardır.

Hayat, unutulmuş cümlelerle doludur. Söylenememiş kelimeler, içe atılmış hisler, yarım kalmış konuşmalar... Zaman geçtikçe bazı şeyleri geride bıraktığını sanırsın, ama bir gün, bir şarkının içinde, bir kokunun aniden burnuna doluşunda, tüm o kelimeler yeniden yankılanır zihninde. İnsan, en çok neyi söyleyemediyse, içinde onu taşır.

Bazı yollar geri dönüşsüzdür. Adımını attığında, artık eskiye dönemezsin. Çünkü sen değişmişsindir, çünkü zaman değişmiştir. Eskiden ait olduğunu düşündüğün yerler, artık sana yabancıdır. İşte bu yüzden, insan bazen geçmişe dönmek ister ama döndüğünde, hiçbir şeyin eskisi gibi olmadığını fark eder. Ve belki de en zor şey, artık ait olmadığın bir zamana özlem duymaktır.

Ama hayat, geriye değil, ileriye akar. İnsan, kendi hikâyesini yazmaya devam etmelidir. Geçmiş, sayfaları sararmış eski bir defter gibidir. Okuyabilirsin, ama oraya yeni bir cümle ekleyemezsin. Yeni hikâyeler, ancak cesurca ileriye baktığında yazılır.

Ve belki de en büyük cesaret, geçmişi sevgiyle anıp, geleceğe umutla yürümektir

Turgay Kurtuluş

Paylaş:

6 Beğeni

(c) Bu yazının her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir. Yazının izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.

Yazarın Önceki Yazısı Yazarın Sonraki Yazısı

Yazıyı Değerlendirin

Topluluk Puanları (2)

5.0

100% (2)

Zaman ve duyguların akışı - 9 Yazısına Yorum Yap

Okuduğunuz Zaman ve duyguların akışı - 9 yazı ile ilgili düşüncelerinizi diğer okuyucular ile paylaşmak ister misiniz?

Zaman ve Duyguların Akışı - 9 yazısına yorum yapabilmek için üye olmalısınız.

Üyelik Girişi Yap Üye Ol

Yorumlar

Nurefşan., @nurefsan-

26.3.2025 11:47:26

5 puan verdi

Yollarını gözlediğim seri dersem yalan olmaz...
Okurken bir yandan içimde kaybolmuş birini, bir yandan da zamanla yüzleşen birini buldum.

Bu dünyada herkes bir yerlere yetişmeye çalışıyor. Durup o sessizliği dinlemek ne kadar anlamlı. . Yazıdaki "dünyanın hızla döndüğünü ama senin hiçbir yere gitmediğini fark etmen" cümlesi zamanın içinde kaybolmuş bir insanın yaşadığı huzursuzluğu ama bir o kadarda kendini fark etmesini hissettirdi. Hani bazı anlar vardır zaman durmuş gibi hissedersin de zaman durmaz işte bu yazı tamda bunu hissettirdi bana. Zaman durdu. Geçmiş sırtımızda adeta bir yük peşimizden sürüklediğimiz. Anılardan ne kadar kaçmak istersek isteyelim gölgemiz gibi değil midir?
Bir çocuk gülüşü bir vedanın soğukluğu yüreğimizde iz bırakmamış mıdır? Bazı anılara tutunur bazılarını serbest bırakmaya çalışırız ama bunu seçemeyiz. Çünkü bilemeyiz hangisinin silinmesi yada hangisinin anılarımızda kalması gerektiğini.... Bu bence yaşamın en zor sorularından biri.
Geceler gündüzlerden daha gerçek geldiği hissiyatı ise benim yazının kendimi en çok bulduğum noktası. Gece maskeni çıkartıp bir kenara koyduğun, kendini kandırmaktan vazgeçtiğin ruhunun yalın kaldığı zaman dilimi. Duygusal çıplaklık hem hüzünlü hem de özgürleştirici aslında .... Gecenin koynunda yalnızlık her şeyin su yüzüne çıktığı tek an.

Ve belki de en çok, unutulmuş cümlelerin içinde kaybolan bir insansın. Söylenememiş kelimeler, yarım kalmış hikâyeler... Zaman geçtikçe geride bıraktığını sanırsın ama bir anda, bir şarkı, bir koku, bir anı, tüm o söylenmemişleri geri getirir. Ve içinde taşıdığın en ağır yük, aslında en çok söyleyemediğin şeydir. Bu da hayatın bir parçası gibi gelir bana: hep taşınan, ancak bir türlü ifade edilemeyen duygular.

Geçmiş bir eşik sanki o eşikten geçmek gerekir mi? Eğer yaşamaya devam etmen gerekiyorsa geçmiş geçmişte kalmalı.... Bu ise büyük bir yürek ister!

Her şeyin eskisi gibi olmadığını görmek, insanı zorlar ama geçmişin sayfaları sararmış eski bir defter gibidir. Yeni bir hikâye yazmak için, geçmişi bırakarak ileriye gitmek gerekir.

Barış geçmişinle barış ki kendinle barış....

Her gecenin bir sabahı var... Ve malesef her sabahın bir gecesi

ruha şifa yazıydı....

Nurefşan., @nurefsan-

25.3.2025 22:39:02

5 puan verdi

Bu seri benim merakla beklediğim bir seri yoğunum ama döküm olarak aldım okuyup tekrar geleceğim inşallah

Esrakilic1982, @esrakilic1982

23.3.2025 22:06:04

5 puan verdi

Bir gecede düşen her kelime,
Işıksız bir yolda yürüdü,
Beni hep beklerken kaybolan zaman,
Bir ormanın sessizliğinde yankılandı.
Her susuşun, bir çığlığa dönüştü,
Sözler, karanlıkta bir yıldız gibi sönüp gitti.
Gözlerin, bir göl gibi derin ve soğuk,
Ve ben, hiç dokunamadım o suya.

Şiirlerinle büyüdüm,
Ve her satırında seni aradım,
Ama belki de kaybolan bendim,
Çünkü anlamadım o şairane sessizliği.
Her yanıt, seni daha çok uzaklaştırdı,
Belki de doğru olan, hiç cevap vermemekti.

Gerçekten içten ve derin bir yazı yazmışsın, Her kelimeyi öylesine zarif bir şekilde işliyorsun ki, insan okumaya doyamıyor. Hem bir soru hem de bir arayış hissiyle dolu, ama aynı zamanda kabul ve özlem barındırıyor. Her bir dize, bir başka evreni açıyor sanki. Tüm duyguların ve düşüncelerin bir arada, sade ama bir o kadar anlam yüklü. Bu şiiri yazarken kendini de çok güzel anlatmışsın, tebrik ederim!