Aşk herkesin dilinde ama ama işte....
Bilmece bildirmece gibi... Bazen ulaşılmaz olanı istemek mi aşk denilen şey. Onu düşününce yüreğinde bir kıpırtı mı peki onunlayken aynı şekilde mi devam edecek. Karşındakini keşfetmek çok güzel peki keşfedince ?!
Ama o özlem yok mu o özlem bence aşktan bile güzel. Onun adını andığında yaşanılan bir olayı hatırladığında yokluğunu hissettiğinde içini yakan o ateş bu benzeri olmayan bulunamayan bir his.

Aşk ulaşamadığın kişiye ulaşma istemenin büyüsüdür aslında ve efsaneleştirirsin. O kişi hayalinde bile erişilmez kusursuzdur. Bu da aslında özlemi besler. Hele birde mesafeler varsa aranızda zordur ama ulaşılmazlık daha da büyür ya istediğin anda görememek gidememek dokunamamak işte büyünün ta kendisi budur.

Tabi zamanla kavuşulur bu sefer başka bir boyut kazanır aşk. O büyülü hayallerin yerini birlikte geçirilen zamanlar kahve fincanında ki ruj aynı şarkıyı dinlemek sessizce otururken bile gözlerinde kaybolabilmek bu aşkın tamlayanlarıdır. Senin yazında kavuşmak aşkın ateşini söndürmek yerine anlam katar demişsin. Bence değil... Kavuşunca bitiyor. O ruj izi sorun oluyor aynı aynayı paylaşamıyorsun ve belli bir zaman sonra sessizliğinde kalıyorsun hayatın. Büyü bozuldu bile....
Oysa kurulan hayaller böyle miydi ayrıyken mesafeler varken! Buyrun işte hayatın gerçeğine.

Aşk senin de vurguladığın gibi özlemle başlayan bir yolculuk olsa da onun devamını sağlamak kavuşunçca paylaşım yapabilmek. Bir tutku bir heves olarak kalmasının önüne geçebilmek için o kişiyle var olabilmeyi başarabilmek.
Aşk özlemle büyür zamanın kumbarasında birikir. Kavuşunca bitmemesi için küçük anlar biriktirmeli... Birlikte var olabilmeyi başarmak ne güzel bir şey olsa gerek çoğunun başaramadığı...
Sessizlikte yalnızlık .... bütün evlerde aşkı öldüren tek şey.