Dünya kadınlar günü kutlu olsun

Annemin Öyküsü

Hani diyorsunuz ya…
Bir torba kömür…
Bir koli erzak…

Öyle demeyin.
Bunlar yalnızca birkaç kelime değil, bir ömrün ağırlığıdır.
Öyle demeyin, çünkü annemin öyküsünü dinlemediniz.

Dağ gibi erini toprağa veren annemi...
Öylece durup uzaklara bakarken, gözlerindeki hüznü sevdasından sanmayın.
O, bizim için düşünürdü.
Bizi düşünmek zorundaydı.

Üç küçük öksüz…
Ev kirası, ekmek parası, kömür parası, erzak parası…
Her gün, her gece, her an bunları düşünmek zorundaydı.

Yokluk yalnızlıkla birleşti mi, hele bir de çocuklarla…
İnsan nasıl dayanır?
Annem her gece ölür, sabah yeniden uyanırdı.
Gerekirse ruhunu satardı, bir teneke yağ için…
Bir koli erzak için şeytanla bile pazarlık ederdi.

Ama sakın yanlış anlamayın!
O, boyun eğenlerden değildi.
Kaybettikçe yeniden başlayan, her defasında daha güçlü kalkan bir kadındı.
O yoksulluğun içinde bile kuralsızlığını, göçebeliğini, özgürlüğünü saklı tutardı.
Ve en önemlisi…
Her şeye rağmen sevgisini, huzurunu korurdu.

İnsanlar zenginlikleriyle övünür ya hani…
Ben annemin yoksulluğuyla övünürüm.
O yoksulluğun içinde saklı duran cesaretle, korkusuzlukla, hiç bitmeyen umutla…
Severim annemin yoksulluğunu.
Çünkü o yoksulluk, biz büyürken bize en büyük miras oldu.