Şu insan evladı ne garip değil mi? Her şeyi gördüğümüzü, bildiğimizi sanarız. Peki gördüklerimiz ve duyduklarımız ne kadar doğru? Belki de hiç. Ama bilmeyiz, hatta çoğumuz umursamayız bile başka türlü olabileceğini. Nasıl görmek istersek öyle görürüz, kendi bildiğimizi okuruz. Yanlışın doğru, doğrunun yanlış olmasını isteriz bazen.
En basitinden bir örnek versem "dedikodu" derim. Dedikodu nedir diye sorulunca haram deriz. Peki bunu bildiğimiz halde neden yaparız? Bir sevgi isteriz mesela ama o sevgi için şiddete başvuruluyor bazen de. Peki sonuç ne? O istediğimiz sevgi var mı? Tabii ki yok... Sadece olacağını sanarız. Siddet; nefreti, öfkeyi doğurur sadece. Yani fiziksel ve psikolojik şiddetle bir şeyler kazanmaya çalışsak da kazandığımız şey sevgi değil, bize karşılık olarak verilen tek şey nefret olur.
İnsan evladı garip işte. Kendi yaptıklarımızı kendimize yakıştıramayız, görmezden geliriz. Hatta kendimize şöyle bir bakmayız bile çoğu zaman. Ama çocuğum ne yapmış, eşim ne yapmış, kardeşim şunu yapmış, komşum bunu yapmış, o-bu-şu diye diye ne var ne yoksa dökeriz ortaya. Sen peki? O kalabalığın içinde kendine dönüp baktın mı hiç ey insan evladı?
01.01.2021