Özellikle kafamı toplayarak gelmek istedim bu yazıya... Pazar günü bir kez daha okudum böyle kimsenin el değmediği tepelerde manzara seyrederken bu sefer çayla yalnızlığıma sokularak....

İnsan önce kendini keşfeder hayata böyle başlar. Bunu yaparken çoğu zaman zorlanır ve bu süreçte yalnızdır. Maskeler ve toplumsal roller. O kadar tanıdık ki. Birden kendimi düşündüm şu maske yüzüme yapıştı dediğim anlar hatta delirip artık polyannacılık oynamaktan usandım diyerek kendimi kahrettiğim anlar. Sahi mutluluk maskesini neden hep takmak zorundayız. Neden dışarıya içimizde ki Etna yeniden canlanmışken alev alev sararken ruhumuzu gülücükler saçmak zorundayız. Üstelik bu gülüşün sahte olduğunu en yakının bilip umursamazken. Kime neyi ispat çabasındayız.
La havle diyerek atıp maskeyi kendimizi olduğumuz ruh haliyle yansıttığımızda aldığımız geri dönüşler bizi kendimize getirmiyorken ne yapabiliriz ki. Maskeden sıyrılmak cesaret dediğiniz gibi ancak bu maske olmadan çıplak kalıyorsak ya...
"Dışardan görenler mesut sanıyor bilmezler bu gönül her gün ağlıyor!" nasıl uygun bir TSM.
Maskelerden kurtulmak korkularla yüzleşmek demişsiniz elleri kolları bağlanmış umutsuzluktan daha korkuncu ne olabilir ki. Ne olabilir yaşın kaç olursa olsun el alem ne der, çocuklarıma nasıl izah ederim bu hayata rest çekememek yada çevrenin gördüğü kadarıyla mutlu olmayınca "yok yine ne yaptı" denmesi... Sıyırıp atınca kendine kahretmek kendini yok etmek ve öyle bir ince çizgi ki uykusuz geceler yenmeyen lokmalar. Bu aşamaya gelince bakıyorsun ki hayattan kopuyorsun maske candır diyorsun. Kaçmaksa akıl ve ruh sağlığın için kaçıyorsun. Zira yolunda gitmeyen şeyi yoluna koymak mümkün olmuyor. Başta yolunda olan şey ne hikmetse raydan çıkıyor ve sen suçu kendinde arıyorsun. "Ben nerede hata yaptım!"

"Gerçek kimliğine ulaşan bir insan, artık eski kalıplara sığmaz hale gelir." cümlesi de çok etkileyici. Bu, insanın özgürleşmesiyle birlikte yalnızlaşmasını ama aynı zamanda gerçek benliğine ulaşmasının verdiği hafifliği anlatıyor. Gerçekten özgün bir yaşam sürmek, başkalarının beklentilerinden bağımsız olmayı gerektirir. Ancak başkalarından beklentin senin yüreğinin kanatlarının kırıklığına yol açıyorsa bu yolculuk her zaman kolay olmuyor. İşte böyle zamanlarda şiir yazı dökülüyor çoğu ruh bulmuyor paylaşılmıyor.
Ben mi içsel döküntülerimi günlük tutmayla paylaşmayı seçenlerdenim.

Peki sorarım sana maskesiz yaşamak hayatın akışını tersten okumaksa eğer ve bu cesaret ise ve dahi nefes alamayacak hale getiriyorsa seni yine de çıkarmak mı gerekir maskeyi....

Hayat keşfedildikçe yoluna yoldaş edebilecek yürek varsa hafifliyor ama karşılıklı takılan maskeleri bilerek....

Haydi o zaman çıkar maskeyi bakalım hangimiz özgür olacağız. Saatlerce belki on kereden fazla okudum...