Yılan bir gün tavuğu bacağından ısırdı, tavuk bacağındaki zehirle kümesine sığındı.
Ancak diğer tavuklar yardım etmek yerine onu kovmayı tercih ettiler.
Tavuk acı içinde ağlayarak topallayarak uzaklaştı. Isırık yüzünden değil, en çok ihtiyaç duyduğu anda kendi ailesinin
onu dışlaması yüzünden evini terk etti.
Ateşler içinde yanıyor, bacaklarından birini sürüklüyordu, soğuk gecelere karşı savunmasızdı.
Her adımda bir gözyaşı düşüyordu.
Kümesteki tavuklar onun gidişini, ufukta kaybolmasını izlediler. Bazıları birbirlerine şunları söyledi:
— Bırak onu... Bizden uzakta ölecek.
Ve tavuk nihayet ufkun enginliğinde kaybolduğunda, hepsi onun öldüğünden emindi.
Hatta bazıları onu yemek için gelen akbabaların uçtuğunu görmek umuduyla gökyüzüne baktı.
Zaman geçti.
Çok sonra kümese bir sinek kuşu geldi ve şunu duyurdu:
— Kız kardeşiniz yaşıyor! Buradan çok uzakta bir mağarada yaşıyor.
İyileşti ama yılan ısırığından bacağını kaybetti.
Yiyecek bulmakta zorlanıyor ve yardımınıza ihtiyacı var.
Sessizlik vardı. Sonra bahaneler başladı:
— Gidemiyorum, yumurtluyorum...
— Gidemiyorum, mısır arıyorum...
— Gidemiyorum, civcivlerime bakmam lazım...
Böylece hepsi birer birer bu isteği reddettiler. Sinek kuşu yardım almadan mağaraya döndü.
Yine zaman geçti.
Çok sonra sinek kuşu geri döndü ama bu sefer acı bir haberle:
— Kız kardeşiniz vefat etti... Mağarada tek başına öldü... Onu gömecek, yasını tutacak kimse yok.
O anda herkesin üzerine bir yük çöktü. Kümes derin bir sessizliğe bürünmüştü.
Yumurtlayanlar yumurtadan kesildi.
Mısır arayanlar tohumları bıraktı.
Civcivlere bakanlar bir an onları unuttu.

Pişmanlık her türlü zehirden daha çok acı verir. Neden daha önce gitmedik? Diye sordular kendilerine.
Ve ne mesafeyi, ne yolun zorluğunu düşünmeden, ağlayarak, ağıtlar yakarak mağaraya doğru yola çıktılar. Artık onu
görmek için bir nedenleri vardı ama artık çok geçti.
Mağaraya vardıklarında tavuğu bulamadılar... Sadece şunu yazan bir mektup buldular:
"Çoğu zaman insanlar hayattayken sana yardım etmek için karşıdan karşıya geçmezler ama öldüğünde seni
gömmek için dünyanın dört bir yanından geçerler. Cenazelerdeki gözyaşlarının çoğu acıdan değil, pişmanlıktandır."

- ALINTIDIR -