Karanlık hep korkutucu gelmiştir. Gecenin usulca çökmesi değil, her şeyi yutacakmış gibi görünen, insana nefes aldırmayan türden bir karanlık. Bazen hayat tam da böyle hissedilir: çıkışı olmayan bir labirent, dört duvar arasında sıkışıp kalmış bir ruh hali.

Yıllarca penceresiz bir odada yaşadım. Gerçek anlamda değil elbette, ama zihnim bir hapishaneye dönüşmüştü. Umut ve olasılık diye bir şey yoktu. Kendi kendime, “Hayat böyle, bundan kaçış yok,” diyordum. Bir noktadan sonra buna gerçekten inandım.

Sonra bir gün, hiç beklemediğim bir anda zihnimin içinde bir fısıltı duydum. Başta çok hafifti, kendi olumsuz düşüncelerimin gürültüsü arasında kayboluyordu. Ama pes etmedi. Israrla tekrarlandı: “Penceresi olmayan bir odada olduğunu sanıyorsan, belki de bir kapı aramanın vakti gelmiştir.”

Bu sözler beynimde çakan bir yıldırım gibiydi. O ana kadar hep eksiklere odaklanmıştım. Oysa belki de çıkışın olmadığına inanarak sadece yerimde sayıyordum. Pencereleri aramaktan vazgeçmiştim ama kapı aramayı hiç düşünmemiştim.

Ellerim titrerken duvarları yoklamaya başladım. Soğuk ve pürüzlü yüzeyi hissettim, bir çıkış aradım. Tam vazgeçmek üzereyken parmaklarım hafif bir girintiye dokundu. Kalbim hızlandı. İttim… ve şaşkınlıkla fark ettim ki duvar aslında bir kapıydı. Hep oradaydı, tek ihtiyacım olan şey onu açmaya cesaret etmekti. Kapıyı araladığımda içeri ışık doldu ve o ışık gözlerimi kamaştırdı.

O eşiği geçmek hayatımda yaptığım en zor ama en güzel şeydi. Bir hapishaneden değil, kendi zihnimde inşa ettiğim duvarlardan kurtulmuştum.

O zaman anladım ki karanlık aslında benim düşmanım değildi. O benim öğretmenimdi. Bana, düştüğümde kalkmayı, kapana kısıldığımı sandığımda yeni yollar aramayı öğretti. En umutsuz anlarımda bile, umudun var olabileceğini gösterdi.

Şimdi, güneşin sıcaklığında dururken, o penceresiz odama minnettarlıkla bakıyorum. Çünkü orada en önemli dersi öğrendim: Kendimizi çıkışsız hissettiğimiz anlarda bile, bir kapının var olduğuna inanmazsak onu asla bulamayız.

Ve sana da söylemek istediğim şu: Eğer kendini karanlıkta hissediyorsan, sakın korkma. O duvarları yokla. Çünkü seni bekleyen bir kapı mutlaka var. Önemli olan onu aramaya cesaret etmek.

Unutma, en karanlık oda bile aslında yeni bir başlangıca açılan bir eşiktir. Sen sadece o kapıyı bulmalı ve açmalısın.

Turgay Kurtuluş