Hayatımız boyunca hep bir şeyleri bekleriz. Oysa beklemek, çoğu zaman bizi en çok yoran, içimizde fırtınalar koparan süreçtir. Hayatın başı ve sonu bellidir, kaçınılmaz bir şekilde başlar ve biter. Ama önemli olan, ortasında ne yaptığımızdır. Çünkü zaman akar, biz de bu akışa kapılıp gideriz; işte tam da bu yüzden, oyalanacak lüksümüz yoktur. Yaşam, bir bekleyişten ibaretse, bir şeyleri hep erteleyerek, hep sonrasına bırakmakla geçen bu bekleyiş bizi ne kadar tatmin edebilir ki?

İçimizde birikenler, yıllarca söyleyemediğimiz sözler, içimizde yankılanan şiirler ve dile gelmeyen duygular… Bunları bastırdıkça içimizde bir boşluk büyür. Artık kendimize dönüp “Neyi bekliyorum?” diye sormalıyız. Çünkü beklemek bir anlamda hayattan çalmaktır. Ezberlediğim bütün şiirleri okumalıyım; çünkü her şiir, aslında içimde biriktirdiğim hislerin bir yankısıdır. Yaşamımı sessizleştiren o içsel kavgalarımı çıkarmalıyım; çünkü sessiz kaldıkça, kendimle savaşan tek kişi ben oluyorum. Kuruntularımı ortaya dökmeliyim; çünkü içimde tuttukça, beni zincirleyen düşünceler haline geliyorlar.

Hayat, ertelemeye gelmeyecek kadar kısa ve kıymetli. Zaman hızla akarken, elimizde kalan sadece yaşadıklarımız ve hissettiklerimiz oluyor. O yüzden beklemeye devam etmek, bir noktada kendimizi kaybetmek demek. Bir şeyleri yarım bırakmak ya da hiç başlamamak… Bu his, hayatın ortasını kaçırmakla eşdeğer. Oysa ortası dediğimiz şey, en çok yaşanması gereken yer, hayatın özü.

Hayatın anlamını, tam da ortasında buluruz. Kaçırılan her an, yaşanmamış her duygu, söylenmemiş her söz, içimizde bir boşluk yaratır. Öyleyse, şimdi durup düşünmeliyiz. Bekleyerek kaçırdığımız her anın pişmanlığı mı, yoksa yaşanmışlıkların huzuru mu bize daha iyi gelecek? Beklemenin bizi alıp götürdüğü o boşlukta kaybolmamak için, içimizdeki her duyguyu, her düşünceyi ve her arzuyu yaşamaya başlamalıyız.

Hayatın başı ve sonu belliyse, ortasında ne yapacağımız tamamen bize kalmış. Geriye dönüp baktığımızda, her anı dolu dolu yaşadığımızı hatırlamak, en büyük huzur olacak. O yüzden, daha fazla beklemeden, hayata en derin duygularımızla katılmalıyız.