Allah var mahrumiyet bölgesinde komşular arasında dayanışmalar olunca güzel oluyor gerçekten. Burası bir köy, köy olmasına da her kategoride insan var burada. İlkokul mezunundan tut da hoca olana, profesör olana kadar...

Evlerde komşuluklarda birbirinin içine geçmiş vaziyette... Komşu mangal yaptığı zaman, haliyle sizin de burnunuza o güzelim etlerin kokuları geliyor. Eeeee dedik ya burada komşuluk dayanışması var, çatala batırırlar hemen uzatırlar ’’Al komşum kokmuştur sana biraz.’’ ehemmmm! kem küm!! sağ olasınlar filan...

Bahçede ki incir ağacı zaten hayrat gibi bir şey ortak malımız. Canı isteyen hiç teklifsiz kapının önünden geçerken dalı eğer koparır yer. Rahmetli babam ta seneler önce dikmiş. O da derdi, oğlum sakın müdahale etmeyin herkes istediği kadar koparsın yesin... Bizde gideriz başka başka bahçelerden zaman zaman nar kopartırız. Dut silkeleriz arada...

Yan tarafta İsmail ağabey biraz rahatsızmış. Hemen hanıma söylerim yap şöyle sıcak bir çorba, hanımı da yaşlıca biraz ben götürüm sen merak etme, kapıdan teslim ederim. Allah var kap hiç bir zaman boş gelmez ertesi gün, illaki içinde küçücük bir kek ya da tuzlu pasta vardır...

Komşuya mektup gelmiş muhtemelen kredi kartı olabilir. Ver kardeşim sen bana yaz oraya TC numaramı, hiç açmadan elimizi bile sürmeden biz ona iletiriz evvel Allah...

Atalarımız boşuna dememiş ’’Komşu komşunun külüne muhtaç.’’ diye... Bu gün bende olur ben ona veririm yarın onda olur o bana verir. Muharrem ayı başlamıştı, canım bir aşure çekiyor bir aşure çekiyor, hissikablelvuku mu desek iki saat sonra Hamiyet Ablam yapmış kapıdan sesleniyor ’’Ahmet gel şunları alıver kapıdan.’’ baktım mis gibi aşure...