Bence insanlık olarak en büyük sorunumuz -zaten var olan bir sorundu- aç gözlülük ve bu sorun gün geçtikçe daha da fazla büyümeye başladı benim gözümde. İnsanlar elbette öncelikle kendilerini düşünürler, bu gayet doğal ama bunun yanında merhamet duygusunu kaybetmemesi lazım. Bu tüketim çılgınlığı insanları o kadar çok oyalıyor ki herkes birbirinden üstün olma çabası içinde yaşıyor veya yaşamaya çalışıyor. O kadar aç gözlü canlılar olduk ki hepsini kendimize istiyoruz. Herhangi birine yardım etmek, bir çocuğa oyuncak almak, bir büyüğüne hediye almak, en önemlisi ihtiyaç sahibi birine yardım etmek, insanların içinde körelmiş bir duygu olarak yok olmaya doğru ilerliyor. Gerçekten ihtiyaç sahibi olan birine yardım etmekten çok, aynı ürünün farklı rengini veya modelini almayı tercih ediyor insan. Neden mi? Daha demin söylediğim gibi, birbirleri içinde yarış halinde olduklarını hissettikleri için. Ama bu durum benim penceremde oldukça sıkıcı görünüyor. Aynı elbiseleri giyen insanlar, aynı saç modelini, aynı telefonu, aynı hareketler, aynı düşünceler... Bana oldukça sıkıcı geliyor. Her insan birbirinden farklıdır demek gelmiyor içimden, çünkü ne tarafa dönsem aynı insan tipi. Aç gözlü olmanın insanı bu kadar olumsuz etkilemesini hâlâ farkedememelerine şaşırıyorum ben.