Dün gece uykumda beni ziyarete geldin Karamel’im. Yine her zaman yaptığın gibi boylu boyunca göğsüme uzandın. Ne kadar çok mutlu oldum biliyor musun? Tahmin bile edemezsin. Sabah kahvaltıdan sonra bahçeye çıktım. Dört ayaklı dostlarım beni bekliyordu. Karbeyaz ve Tekir onlarla avutuyorum kendimi. Onlarda yokluğunu unutturmak için ayaklarından geleni yapıyorlar. Hiçbir şey bana seni unutturamaz. Sen benim değil, sen benim sahibimdin. Bu böyle devam edip gidecek.
Aramızdan ayrılalı neredeyse bir yıl olacak. Zaman ne kadar çabuk geçiyor. Hani eskiler der ya göz açıp kapayıncaya kadar. İşte öyle bir şey. Zaten sen ölmedin ki madden aramızdan ayrıldın. Manen aramızdasın görmesem bile diğer kardeşlerinle beraber bahçede koşturup duruyorsunuz. Sütlaç Umut Ufaklık ve sen Karamelim. Bu günlük bu kadar.

Not,
Ben sensizliği bir imtihan olarak kbul ediyorum Karamel’im sık sık ziyaretime gelerek beni sevindir.


Tuğrul Ahmet Pekel
30042024*Salı