Dağ gibi duran yanlarını bezedi alkışlarımız.. Fırtınalı dalgalardan aldık can simidi misali ellerimizle, kıyılara demirledik en güzide yaşlarını.. Birkaç mevsimliğine de olsa! Ne çok vedalaştık geri duramadığımız yolculuklar evveli.. Ne çok titredi sesimiz ve ne çok boğazımıza düğümlendi, sancılı yumruya benzer kelimeler.. Ağrısız geçirilen geceden doğma sabahın, nasıl da boldu teşekkürü, mahmur gözlerimizi silip, koca koca açacak türden.. Evlat olduk çocuksuzlara, kaşıkla besledik ağır ağır, gücünün yetmediği yerde dayanak olduk, yetemediğinde ellerimiz dokundu en mahrem yerlerine.. Az sonraya plansız bir veda havası da çalsa hayat, devam edecekmiş gibi baktık gözlerine, masum kandırışlarla dolu.. Bazen bir yazardı ya da bir müzisyen, bazen eskilerde tadı kalan bir aktör, bazen de güneş sarısı lepiska saçlarıyla harika bir kız çocuğu! Bazı vakitlerde de hayat bazen öyle yolunda gitmişti ki, duydukça şenlendi yüreğimiz..