DÜNYA SEVGİSİ

Büyük fıkıh (hukuk) bilgini, Hanefi Mezhebi’nin kurucusu İmam-ı Azam Ebû Hanîfe’nin ilmi faaliyetleri yanında ticaretle de meşgul zengin bir zat olduğu bilinir.

Bu büyük insan, gündüz öğleye kadar mescitte talebelerine ders verir, öğleden sonra da ticarî işleri ile uğraşırdı. Bir gün ders verdiği sırada bir adam mescidin kapısından seslendi:

“Ya imam, Kızıldeniz’de gemin battı!…” (İmamın ticarî mal taşıyan gemileri mevcut)

İmam-ı Azam elini kalbine götürdü Ve bir anlık tereddütten sonra

“Elhamdülillah!” dedi.

Bir müddet sonra aynı adam yeniden gelip haber verdi:

“Ya imam, bir yanlışlık oldu

batan gemi senin değilmiş.”

İmamı Azam yine elini kalbine götürdü Ve bu yeni habere de:

“Elhamdülillah!” diyerek mukabele etti.

Haber getiren kişi hayrete düştü:

“Ya imam, gemin battı diye haber getirdik ‘Elhamdülillah’ dedin. Batan geminin seninki olmadığını söyledim yine ‘Elhamdülillah’ dedin. Bu nasıl hamd etme böyle?”

İmam-ı Azam izah etti:

“Sen gemin battı diye haber getirdiğinde iç âlemimi, kalbimi şöyle bir yokladım. Dünya malının yok olmasından, elden çıkmasından dolayı en küçük bir üzüntü var mı diye yokladım hiçbir üzüntü duymadım . Bu sebeple Allah’a hamd ettim.

Batan geminin benimki olmadığı haberini getirdiğinde de aynı şeyi yaptım. Dünya malına kavuşmaktan dolayı kalbimde bir sevinç yoktu. Dünya malına karşı bu ilgisizliği bağışladığı için de Allah’a şükrettim.”