ÖN SÖZ:
SAYIN CÖMERT YILMAZ HOCAMIN KALEMİNDEN YOLA ÇIKTIĞIM...

SÜRÇÜ LİSAN ETTİMSE AF OLA...




‘’Uzatmayayım
sana, aşka ve şiire uyanamadığım bir sabah…’’(Cömert Yılmaz)


Bir b/ölü iki idi aşk: uyağı ve ulağı olmayan gün ışığında saklı misal.
Öğretilerinse canı cehenneme, cennetim içimde saklı gün ışığında neşrettiğim bir yası ve geceyi delicesine severken yazarken ve cenk eden yüreğimden sökün ettim edeceğim yaş dolu gözümden ve mizacımdan ve miracımdan sana uzanan yolda sözcüklerin kasıtlı sessizliği bense minyon bir tohum içime ekilesi sırlarla hemhal, surlarında serildiğim şehre serlerimi ve aşkımı uzatırken altın tepside…
Öksüz iklimden derbeder bir yokluğa her d/okunduğumda ve dişimden tırnağımdan artandan öte günbegün büyüyen bir coşku öncemde saklı ergenlik öfke şimdilerde zil takıp oynuyor ahvalim ve cüret edebildiğim kadar sevmeye ve aşkla dikerken söküklerimi kalemse bir iğne gibi bazense çuvaldız batırdığım kanamalı yaram anılmadığım kadar da ar bildiğim:
Yazma sevdam…
Önüne geçilmez bir öykü ölümsüz kaidelerin son durağı:
Dünün yırtık örtüsü.
İklimin zaferi, renklerin mahşeri iken zifiri gece; uyuya kaldığım ömrün şu son dertli demi yazdığım her şiir çay tadında.
Gönlün rotası ve radarı.
Kibirli beşerin güncesi.
Sevdanın imecesi.
Kalemin güzergâhı.
Yorgunluğumsa telvesi:
Fala inanma falsız da kalma diyenlerin fal taşı gibi açılmışken ölümcül gözleri.
Göğün rabıtası.
Yerkürenin siması.
Araf’ta saklı bir vaveyla ve kat çıktığım duyguların albenisi.
Azadesi dünün, azığı ömrün ve şelale misali coştu mu da kalem…
Kayıplarınsa yüz ölçümü, renk vermeden kimse arkamdan sayıp söven bense izindeyim Hakkın ve gizimle koştuğum zikrime denk düşen fikrimden sapmadığım kadar gecenin aydınlığa çıkacak cesareti ile yüzleşip kendimi iğneli kuyulara atmadım mı?
İdam fermanımsa her gün yayında:
İdam sehpamda derlediğim şiirlerim ve imgelerin çay tadındaki demi…
Derdime derman olana vakıf hüzün hırkamdan kopamadığım kadar da hüzünlü yüreğimin tek Sahibi nasıl ki ulu Huda ve aşka aşkla karşılık verdiğim kadar aşikâr aşinayım ben yalnızlığa renklerin en hasında pembeye meyyal bir sima mahcup ve utangaç bir gülüm/semenin de ışığının asla solmayacağına kefil iken bir o kadar zimmetli aşka ve sevdaya pür-neşe çocukluğumda saklı kalmış olsa bile dünüm ve hayallerim hayra alamet, alametifarikası şiirlerin ve kutsal Aşkın izinde…