S/onsuzluğa rücu ettim aslında sadece bir kayıt açtım aldığım darbeden de öte içimde yaşattığım o arbede:

Hüznün minvalinde seken bir kurşun misali ya da yorgun bir savaşçı:
Tohuma kaçan duyguların da ihbarı
Ve vicdanımdaki mahkeme
Muhakeme yeteneğimle hemhal
Azat edilesi bir kuş endamlı bir gülüş
Sahte sevgilerden uzak ödenesi bedeller
Bedenin geçiciliği ve işte sondan başa yürüyen
Kefil olduğum kadar da kederime…

Bu dünyada kalan zamanımı iyi değerlendirmek adına daha çok seveceğim ama kendimi…

Yüksündüğüm duygularım var yüzük parmağıma takılı bir halkadan öte indinde aşkın sevdalandığım şarkıların şiirlerin en şaşkın taraftarıyım.

İçimde kalan ukdelerden papatya tacı yapıp da saçıma taktığım sözcükler misali kırık tokama eşlik eden imgelerle ve serkeş nidalarla örülü bir hırka misali içimi üşüten ölüm denen gerçeğin de hem yakınında hem t/uzağındayım…

Maviden mintanlar dikmeliyim belki de ve pembeleşen yanaklarıma yarışan bir gülücükle içimdeki kuşu özgür bırakmalıyım ve kesilen faturalarda sahip olduğum o farkındalığın nezdinde katma değerine mısraların kat çıkmalıyım illa ki en çok da ulaşılası zor bir istikamette kendimi yere yatırıp alabildiğine pataklamalıyım yorgun kalbimi.

Cenk eden ruhum.

Cahil cesareti ile sevebildiğim kadar yeri göğü ve ufku.

Sığındığım her duygudan şiirler biçmeliyim.

Endamlı bir sevda masalı yazmalıyım ruhumdaki taşkınlara sebebiyet veren pişmanlığımın da yasını tutmaktan vazgeçip…

Devamı mı?

Bunu zaman gösterecek esen rüzgâra eşlik ettiğim kadar kabrime yakın o minvalde kim bilir kaç kere züğürt tesellisini sayacağım öncemden uzandığım sonramda vuku bulacak bir taziyeyi de yinelememek adına kendimden kaçıp kendimle yüzleştiğim her gün her şiir her ayraçta imlecin ışıltısında suskun varlığıma d/okunmanın verdiği huzur ile ve işte yüreğime eşlik eden Rabbime şükrettiğim kadar annemin sevgisinde ertelediğim kadar büyümeyi belki de bin yaşında bir çocuğa doğru yol almanın ertesinde…

Ama bilemem ki asla bilemem:

Her ne kadar bilgiç bir gülüm/seme eşlik etse de yüzüme seğiren gözlerimden dökülen yaşların kaderini ben asla bilemem.

Cümleler mi hüküm süren?

Yoksa ikilettiğim sözcükler mi ruhumun lal alfabesinden sökün eden kâh gamlı notalar kâh nidalar ve sürtük imgeler ne zamanki başkaldırsa bana imtina ettiğim kadar uyruğumdan sıçrayan kıvılcımlarla büyüyen bir ateş midir içimi yakan?

Bazen kaskatı kesilen iç sesim hani baskına uğradığımda o dış sese veremediğim tepkinin ertesi içimde hâsıl olan o mayın tarlası ve işte kalem ne zamanki ruhumu elime geçirse infilak etmeye doyamadığım ve parçalandığım kadar da pervasız bir ıssızlıkta dağılan mikado çöplerinden kendime bir saray inşa ettiğimin de itirafında hali hazırda ikaz etmekle mükellef ruhumdaki kora eşlik eden sırların da serildiği şehrin surlarında ansızın simamda açan güneş gibi.

Közünde saklı ateş gibi.

Ve o kör noktası ruhumun aynasının fark edemediğim ve işte kendimle her çarpıştığımda hesabını verdiğim ömrün bestesi iken sessizlik gücüme giden bunca tepkisizliğin de tepki mahiyetinde kalemimin yazdıkları.

Ben öylesine bir minvalde saklıyım ki:

Darmadağın olmuş ömrün külliyesinde bazen bir mülteci gibi bazense özgür bir ruh ve işte dominant duygulardan ördüğüm hüzün yeleğinde sökülen dikişleri iken yüreğimin sonu gelmek bilmeyen ve sağdıcım olan göğün ışıltısında kendimi kaybettiğim kadar kendimden kaçmanın da dik alası iken kalemle eşleşen sözcüklerin ç/ağrısına kulak verdiğim kadar kuluçkaya yatan şiirlerin ön sözüne yazılacak hikâyeler bahşetsin diye Tanrı aralıksız süregelen arayışımda kalbim infilak ettiği kadar düşkün iken yazmaya.