Anadolu’nun bir söylencesi vardır ’’oynasam da gülsem de eski kırığım aklımdan çıkmıyor’’diye..Unutamadıklarımız için
söylenmiş bir söz.Her insanın da yaşamında unutamadığı yaşanmışları vardır,bunların içinde hep içimizde duran,anımsadıkça hüzünlendiren,bazende güldüren anılar..Haa üzücü olanları yok mı? çoook..Galiba 2020 yılını hiç unutmayacağız..Neydi o ölümler...yağmur gibi yağdı insanlığın üzerine..sevdiklerimizi aldı, yaşanacak günleri yarım bıraktı:Pandemi günleri...
Yetmişini aştığım şu günlerde geriye dönüp bakıyorum da...neler yaşamış,neler görmüşüm;kıtlıklar..beş askeri darbe..birbirini öldüren genç nesiller..savaşlar..depremler..ülke kaynaklarını halkına sunamayan yöneticiler..ve..birerbirer toprağa verdiğimiz analarımız babalarımız...
Bu güzel vatanımızda her sıkıntıdan uzak,kaygı ve endişelerden arınmış olarak yaşamak hepimizin hakkı.Yüzyılların köhne birikimlerini insanlığa dayatmaya kimsenin hakkı olmamalı.Bu küçülen dünyaya entegre olmak zorundayız.Bilmem kaç yüz bin km.uzakta çıkan bir virüs bütün dünyayı kasıp kavurdu,bundan kendimizi soyutlayamadık.
Yine bir Anadolu sözü ile sona yaklaşayım;’’şu ahir ömrümde ne kaz gördüm ne de culuk’’..Kazı hindiyi göremedik ama göreceğimizin en ağırlarını gördük.
Sevenlerin ayrılmadığı,anaların gözyaşlarının akmadığı,kadın cinayetlerinin son bulduğu,savaşların bittiği,gençlerimizin uzak diyarlar yerine kendi ülkelerinde alın teri döktüğü yaşamlar olsun istiyoruz
Bir acı haber daha verme bana yeter
kaldıramaz yüreğim bu yükü
acılar geldiği gibi gider
gider amma...deler de gider


Bahri güven