Salome’ye;



Hey be sevgi’li,
Yoluna yolluk niyetine yüklendiğin,
Heyben sevgi’li…



Yol boyunca,
Sussak da bir, konuşsak da…
Ya o sessizliğin sesine kulak vermek, saf sevginin duru gölgesinde.

Eylemsizliğin eylemine tanık olmak…
şifa niyetli olmasa da,
içine çakılmak içimizin.

Tohuma durmak,
suskuyu özlemek.
Özlemeyi dahi özlemek.

Diyaloğundaki ikilinin, birlemesi kendini.
Diyaloglarında iken diyaloğun kendisi olması.
Bu ne delice monolog sevgi’li?

” ben”, “o” oluyorum da,
“sen”/siz olmuyor “biz”


Susayım mı, sevgi’li?

Sussam da bir, susmasam da bir ey okuyucu,
insan kitabının önsözünden,
kitap arkasını yazan sensin.

Susmak iç çekişi, içine çekilişi yüreğin,
içine çekilişi oktav oktav sessizliğin sesi.

İçten konuşur,
içindekini konuşur.
Yürek susar ise,
inceden inciye kırılganlığında avaz avaz sız’ar iç çekişindeki sızısına…


Şifayı ağrıda bulduk “belki” de sevgi’li.

Tezatları eş sese bir/ey/ledik, sessizliğin sesinde.
Anlaşmak mı,
Kara sevdalı olsak da bireylerdik.

Her şeyimizle iki benzemezdik.
“Belki” de her halimizle tezat.
En çarpıcı cümlelerimiz çakıldı geriye düşen gözlerimize,
çapulcusu olduk yürek atığı sözcüklerimizin.
Kim bilir ne zaman sökülmüştü en varoş yerinden yüreğimizin….


Denge mi, sevgi’li?



Dengesizliğin esrikliğinde,
densizliğin üzerine kireç dökmüş,
ısınıyorken gece mavisinde….


Tırnak içine al beni dedi yüreğin,
“belki”
Derinliklerinde nice yarım kalmış,
Kabuğu kanırtılacak yaran vardır…


Şifa niyetine…





Salome’den;


Bilirim, sözden sesi çıkarmaktır sessizlik.
Sessizlikte şifa vardır, bu yüzden.



Ya susmak?
Sözsüzdür ve fakat çok seslidir, uğultuludur.
Susmak hep ağrılıdır, bu yüzden.
Sessizliğe mi düştük , suskuya mı?
Şifa mı bulduk, ağrıdık mı?



Rağmen anlaşamadık mı?
Anlaşmak şart mı?
Üçüncü noktaya bir danışmalı…



Dengede durmaya çalışmak boşa çaba sevgi / li


İyi ki de…