Eskiden diye başlanan cümleler, geçmişe özlemimizi uyandırıyor. Tozlu raflardaki yaşantılar bir bir gözlerimizin önünden film şeridi gibi akıp geçiyor. Sahi ne güzeldik eskiden değil mi?
Komşuluklarımız, dostluklarımız samimiyet kokardı. Menfaatimiz kör kuyularda saklıydı. Beklentimiz az, huzurumuz çoktu. Doğa anaya eziyet etmez,minnet duyardık. Şimdi betona hapsedildik, nefessiz kaldık.
Önceleri böyle değildik,tek göz odada hep birlikte yatardık; sohbetimiz olur,şen kahkahalarımız birbirine karışırdı. Öyle çok eşyamızda yoktu,çeşit çeşit yemeklerde yemezdik ama bedenimizde,ruhumuzda sağlıklıydı. Önceden aza kanaat eder, aç gözlülük yapmazdık. Çocukken toprakla,suyla, çamurla oynar,çayır çimen yatar yuvarlanırdık. Odalar dolusu oyuncaklarımız yoktu . Kendi oyuncağımızı kendimiz yapardık; gazoz kapaklarını taş ile ezer taso yapardık, çamurdan tabak çanak yapar evcilik oynardık, ip atlar,uçurtma yapar, bir sürü sayısız oyunlar oynardık. Enerjimizi dışarda atar,akşam ezanı okununca anne babamızın eve girin akşam oldu artık demelerini dinlemez, azar yiyerek eve zor bela girerdik :)
Yemeğimizi yer, anamızın yatağımızın başında sohbetiyle, masal ve hikayeleriyle ve duasıyla uyurduk. Haşa anamıza babanıza saygıda kusur etmez,hırçınlaşmaz, el kaldırmazdık.
O zamanlar doğurganlık fazlaydı. Evdeki çocuk sayısı çoktu. Şimdilerde çocuklar ayak bağı oldu, çoğalan eşyaların altında kaldı. Annelerimiz koruyucu meleğimizdi. Annelik kutsaldı. Çok acınası ve çok vahim durum ne yazık ki annelikte ayaklar altında kaldı.
Diyorum ya eskiden böyle değildik, güzel insanlardık azizim. Allah’tan korkar,kuldan utanırdık. Birimiz düştüyse hepimiz elinden tutar kaldırırdık. Şimdikiler gibi düşene bir tekmede biz atmazdık. Dertlere derman, yaralara merhem olurduk. Karımızı ,kızımızı kıskanır,korurduk.
Güçsüze merhamet duyar,kol kanat olurduk. Kimsesizin kimsesi olur, başına vurulan yumruk , gözünden akan yaş olmazdık. Eskiden böyle değildik maddi yönden fakirdik ama insan kıtlığımız yoktu. Zulme sessiz kalmaz, zalime alkış tutmazdık.
Velhasılı tükendik, yorulduk bu şeytandan bozmaların hüküm sürdüğü dünyadan. Sözlerimiz tükendi, gözlerimizde yağmur tükendi, içimizin neşesi, geleceğe kurulan hayaller tükendi. Söndürdüler geleceğe yakılan meşaleleri şimdi mi?
Şimdi yavan bir hayat var yaşıyoruz gelişine.
Şu zalimlerin dünyasına verdiğim en güzel ve en ümitli tepki dualarım oldu.
İyi ki avuç içlerimize gizlenmiş devamız.
Selam ve dua ile..
Ayten Demirel