Liseyi bitirdiğimiz yıllardı.Arkadaşlarla zaman zaman ava giderdik.Ava gitmekten maksat bir şeyler vuracağımızdan değil,genellikle spor olsun mahiyetinde uzun yürüyüşler yapmak,acıkmak ve yanımıza aldığımız nevaleleri iştahla yemekti.Bazen tavşan avladığımız da olurdu.Av yapamazsak yanımızdaki çıkınlarımızda ne varsa onları yerdik.
Bir kış günüydü,tüfeklerimiz alıp yola çıkmıştık.Epey bir dolaştık.Hem sohbet ediyor hem de bakınıyorduk.Derken,hemen yanı başımızdan bir ’toy’ uçmaz mı?Bu kuş,fazla uçamazdı,bir yere konar,yanına yaklaştığımızı anladığında,tekrar havalanır ve biraz ileriye konardı.Bir türlü yanına yaklaştırmıyordu.Arkadaşlarla guruplara ayrıldık ve etrafını çevirmeye başladık.Arazi engebeliydi.Yer yer irili ufaklı tepeler vardı.Bir ara’toyu’görür gibi oldum.Kuzudan ufak,hindiden biraz büyükçeydi.Biz çukurda kaldığımız için sadece arka kısmını görebiliyorduk.
Arkadaşlarla tüfeklerimiz hazır edip,iyice yaklaşmaya başladık.Tam ateş edecekken,birden bize şaka yapmak isteyen arkadaş ayağa kalkmaz mı?Ellerini yere koymuş,sırtı da bize dönüktü.Kendisine bayağı ’toy’süsü vermişti.Biz de gerçek ’toy’sanmıştık.Meğer bizi kandırmak için böyle bir şey düşünmüş.Çok şaşırmıştık.İyi ki ateş etmemişiz.Ya ateş etseydik!...
Bir an hepimiz gülüştük.Arkadaş ta; bunlar beni gördü,durumu anladılar diye ayağa kalkmış.İyi ki öyle düşünmüş, yoksa elimizden bir kaza çıkacaktı,Allah korusun!...Sonra arkadaşa bayağı kızdık.’Bir daha sakın ha böyle şakalar yapma’ diyerek uyardık.
Çok şükür o av macerasını da kazasız-belasız atlatmış olduk.İnsanların hayatlarını tehlikeye sokacak şakalardan ve maceralardan sakınması gerekir.Hepinize bu tür davranışlardan uzak,sağlıklı ve mutlu günler dileğiyle...
Abdurrahman KAHRAMAN