Son zamanlarda kalbim çok acıyor. Umutla kurduğum hayallerimin yarım kalacağını bilmenin hüznü var içimde.
Kaybetme hissinin vermiş olduğu müthiş bir korku ve keder benliğime hakim.
Güvendiğim dağlara kar yağdığından beridir yalnızlık kapımdan hiç ayrılmıyor. Yine öyle bir dönemdeyim.
Artık o limandan gitme vakti geldi.
Demir attığım düğümü bir an önce çözmeliyim. Kendi varoluşum ve benliğimle bir yolculuğa çıkmalıyım.
Yeniden sevmeyi ve yaralarımı sarmayı öğrenmeliyim.
Beni yoran şeyleri hayra yorup hüzünlerimi bir tarafa bırakıp ben ne istiyorum sorusunu sormalı kendime karşı dürüst ve şevkatli olmalıyım.
Bu süreçte kendimi suçlamaktan uzak durmalı sorunun benden kaynaklanmadığını bilmeli ve elimden gelenin en iyisini yaptığım halde düzelmeyen şeyleri zorla düzeltmek için boşa uğraş vermeyi bırakmalıyım.
Hayata savaş açmadan zamanın aldıklarına üzülmeden hayattan bazı dersler çıkartmalı şimdi olduğum insandan daha bir olgun daha bir yaşanılası insana dönüşmeli her geçen gün değişerek kendimi geliştirmeyi öğrenmeliyim.
Şuan sevdiğim, istediğim, arzuladığım şeyden vazgeçtiğim zaman yeniden sevebileceğimi, yeniden hayata eskisi gibi tutunabileceğimi kendime hatırlatmalıyım.
Anın kıymetini bilmeliyim.
Zaman geçiyor giden günler geri gelmeyecek hayat yolunda kayıplar da bazen bir kazanım olarak tecrübe olarak bize geri dönecek bunun bilincine bir an önce varmak ümidiyle.