ZULÜM KARŞISINDA
SÜKUNETİMİ NASIL KORUYORUM?

İsrail Filistin’e saldırdığında bir çocuk öldüğünde ya da kolları bacakları kırıldığında, ya da dünyanın herhangi bir bölgesinde insanlara zulmedildiğinde, kalbimi yerinden çıkacak gibi hissederdim.
Gecelerim zehir olur
uyku uyuyamaz olurdum.
İçim içime sığmaz çaresizliğim iç dünyamı çökertir ve elimden bir şey gelmemenin ızdırabıyla harap olurdum.

Sonra bu hayat bana çok şeyler öğretti.
Rasyonel olmamın duygusal olmamdan daha değerli olduğunu öğrendim...

Kendi evini tamir edemeyen bir insanın komşu evine yönelmesi bedbahlıktır.

Kendi evinde akan gözyaşını durduramayan insanın komşuya yönelmesi küstahlıktır.

Kendi mahallesindeki yangını söndüremeyenin başka mahalleye koşması
Riyakarliktır.

Kendi ülkesindeki haksızlıklara mani olamayanın başka ülkelerde deki zulmü dert etmesi akılsızlıktır iş bilmezliktir.

Sonra döndüm kendi ülkeme baktım.

Bu ülkede burnu kanatılan tek bir insan kalmayıncaya kadar,

Bu ülkede evine ekmek götürmeyen tek bir insan kalmayıncaya kadar,

Bu ülkede zulme uğramış tek bir insan kalmayıncaya kadar...

Hülasa bu ülkede kusursuz bir adalet var oluncaya kadar kafamı başka bir coğrafyaya çevirmeyeceğim.

Çünkü başka bir ülkenin uğradığı zulme müdahale etmek gücü devletime aittir.

Devlet ise kendi içinde bütün sorunları çözerek güçlü olmak zorundadır Ben bütün enerjimi kendi ülkemin kusursuz adaletine kanaliz edebilirsem başka milletlerin uğradığı zulme katkı sağlayabilirim..(çift yönlü bir katkı)

O yüzden mücadelemi kendi ülkeme çevirdim bütün enerjimi kendi ülkeme odaklıyorum.

Bu yüzden dışarıda olan sıkıntıların artık eskisi kadar Beni huzursuz ve rahatsız etmesine müsaade etmiyorum..