Sonbahar...
Yine sonbahar yine soğuk buz gibi kaskatı,tıpkı insanlar gibi.
Yapraklar hışırdıyor ayrılık sirenleri çalıyor vakit veda vaktidir der gibi.
Rüzgar hafiften serin serin tenine işliyor,o havayı teneffüs etmek insanın ruhunu okşuyor.
Doğa yüzündeki o soluk,bir o kadarda muhteşem renk tonlarını sergilemek için hala az zamanı var,yaşamlarını duygularını böylemi ifade ediyorlar..?
Ancak zamanın hayatın akışı,kum saatindeki kum taneleri gibi anlık hüzün sarıyor beni..
Güneş doğa ile işbirliği halinde sanki, yine uzaklara gidecek, aydınlığını korusa da sıcakkanlılığı nı kaybetmiş insanlar gibi.
Bir yeni bahara kadar uzaktan uzağa izleyecek küs gibi.
Yokluğu üşütecek elbet,özlem duyup hasret kalıp hastalanacağız.
Havanın kasvetine aldanıp hüzünlenecek, yalnız kalmayı insanlardan uzak olmayı düşüneceğiz belkide..
Herşey yanılsama olabilir mi.?
Herşey geçici mi.?
Yada bu yüzden herşey geçmişe dönüyor ve her an yerimizi yenilere bırakıyoruz.Ve geçtiği veya geçmişe gittiği geçmiş.
Bu nasıl geçmiş,kronolojik bir sıralaması var,azalan düzende güzel oturuyor.Pek değil ama orada acı verenleri ve en çok acı verenleri seçiyoruz.
Geçmişin çekmecesine saklayıp alelâde sıkıştırdığımız hüzünler,kederler,sevinçleri,bazen fevri davranarak rastgele çekiştirip açtığımızda her bir çekmeceleri,anlık hislere duygulara kapılıp,işte bir sonbahar gibi yüzümüz solar renklerimiz değişir, sonbahar yağmurları gibi gözyaşlarımızı tane tane içimize akıtırız sessizce.
Kalbimizdeki hisleri tazeler yada genel bir temizlik yapar ve yahut üstünü örteriz.Durur orada tıpkı, kokusu anlık gelir gider ya o hislerin;işte o an yeşerir yeniden saklarız belki, kalbimizin en ucrâ köşesine..
Değer mi değmez mi bilinmez ama kök salmıştır söküp atmaya takâtin mecâlin yoktur yada ne bilim öyle bir şey belkide.
Zaman en güzel ilaç..
~Her mevsim vaktinde,her insan yerinde güzeldir..🍂’🕊️