Bunca zaman yaşadım mı bilmiyorum.
Merhamet’liydim duygusuz’da değildim.
Nasıl geçti onca yıl, bunca zaman
Ellerimde umutlarım vardı,dilimde duâlarım.
Güzel günler vardır elbet,
Yitirmedim umudumu,duâlarım’la yaşıyorum sanki.
Tükenmişte değilim, ama boşluktayım dünyaya hapsolmuş,asla özgür olamayacak gibi,
Neresinden tutsam hayatın,elimde kalıyor.
İçimdeki huzursuzluğu atmak istiyorum.
Herşeyden herkeslerden uzak bambaşka bir yerlere, kendime bile yabancı olabileceğim uzaklara gitmek istiyorum.
Yetmeye çalıştıklarım itti beni dehliz bir çukura..
Kapkaranlık bir mahzende esir gibiyim..
Kalbimi saran, bu adını bile bilmediğim ve asla öğrenemediğim bu his korkutuyor beni..
Artık yanılmak istemiyorum,inanmak istiyorum..
Halâ kalbimde bir yerlerde sevgi barındırabiliyorsam,
Hala özlemler duyuyorsam hayallere,
Güzel günler var olduğuna inanıyorsam,
Yaşamak pahasına da olsa,hayatım
Zehir olmuş bir o kadar da cehennem..
Canım bildiklerim, canımı hiçe sayanlar itti beni bu kör kuyulara..
Çırpındım el uzatanım olmadı
Ağladım,sessizce, usulca içime akıttım.
Kötü düşünmedim, kötülük düşünmedim.
Bu yüzden değilmidir, ömrümü feda ettim..
Değdi mi peki.?
Hayır..
Düşünmedim hiç kendimi,düşündüklerimden gördüm en büyük eziyeti,
Emeklerim,çabalarım uğraştığım ne varsa yitirdim.
Elimden kayıp gitti bütün sevinçlerim.Göze aldığın ne varsa bunuda yapabilirim,yapmaya değer dersin
Yaşamaya değer,ben bilmemişim,hapsetmişim kendimi kıymet bilmeyen bencil insanlar uğruna.
Can candan bezmeden umutlarım tükenmeden
Hani dersinya herşeyim var, işte onları kaybetmeden..
Boğuyor beni bu hayat,yaşamaya değermi bilmedim..Bilemedim..