Siz hiç ölüp ölüp dirildiniz mi ?
Ben öldüğüm de bile, beni dünyaya bağlayan tek varlığın evlatlarım olduğunu gördüm...

Sabah namazının ardından kanepede uykuya dalmışım...

Çok karışık rüyalar gördüm...
İki kızımla birlikte yolculuk ediyoruz...
Elimizde bir kaç eşyalar var, nereden gelip nereye gidiyoruz tam bilmiyorum ancak vakit geç olduğu için en yakın akrabamızın evine doğru yol alıyoruz...

Kız annesi olmanın ne kadar zor olduğunu bir kez daha tadarak yola devam ediyoruz...

Hem kendimi hem kızlarımı dünyanın tehlikelerinden korumak hiç de kolay olmuyor...
Sonra izlerini kaybediyorum çocuklarımın...
İnişli yokuşlu, kavisli yollardan geçerek izlerini takip ediyorum...

Tam da yokuşu tırmanırken, kopukluk oluyor, o olaydan başka bir olaya geçiş yapıyorum..
Sanırım uyuya kalmışım, rüya olmalı bu dediğim anda;
Kendimi bir otobüsün içinde buluyorum...

Uyandım bayan şoföre gideceğim yeri tarif ettim...

Aklım dalganır hâlde bir gelip bir gidiyor...

İnmek istedim, ayakkabılarımı aradım...
Yanıma oturan bayanı kaldırıp kapıya doğru ilerlerken, bir yolcu bindi tekrar karmaşa yaşadım...

Bu nasıl olur ?

Tam ayakkabılarımı buluyorum elimi uzatınca başka bir ayakkabıya dönüşüyor...

Bana yardım edin lütfen!

Diye defalarca seslensem de, kimse duymuyor, görmüyor...

O ân anladım ki, ben öldüm veya baygın halde hastaneye kaldırıldım...

Acaba beni merak ederler mi ailem diye geçirdim içimden...

Bedenen ölü durumunda olsam da, akıl melikemin hâlâ canlı olduğunu,duyduğunu, gördüğünü, bütün duyguları hissettiğini anladım...

Kendimi öldüğüme inandırmış olmalıyım ki;
Arabadan iner iner inmez yıllar önce vefat eden babamı karşımda gördüm..
Yanına gittim konuştum bahçeli güzel bir evde oturuyordu, yanında amcam da vardı...

Babamdan çok amcamla dertleştik elini elimden bırakmadım...
Kızlarım kaldı dünya da onları çok özlüyorum bensiz ne yapacaklarını bilmezler, burdan gitmenin bir yolu yok mu ?
Belki daha ölmedim hastanede tedavi görüyorum hıı ne dersin?

Amcam hiç konuşmadı sadece dinledi, tekerlekli sandalye de oturuyordu...

Elimde kocaman bir servis tasıyla çorba, mutfağa gidip bıraktım...
Güya ben götürmüştüm onu...
Artık ben de bu evde yaşayacaktım...
İçimde hep bir sızı vardı kızlarım...
Evdekiler bu duruma alışmış, en küçük kız kardeşim de o evde kalıyordu...

İnsanoğlu zaman geçtikçe herşeye alışıyor demek ki dedim...
Daha dün dünya da iken şimdi başka bir dünyada...

Eğer burası Cennet ise;

" Allah’ım hani cennette üzüntü yoktu"
Neden benim hala içim yanıyor ?

Kızlarım âh!

Söylendim durdum ...



Bir şans daha verildi bana bugün..

Ölüm uykusundan uyandım...

Ölmeden ölmek, gideceğim yeri görmek nasıl bir duygudur öğrendim...
Ve anladım ki;
Bir anne için, cennet dâhi olsa, evlatsız tadı tuzu yokmuş...

"Bir annenin ayaklarının altına Cennet serilsede, Cennetin meyveleri yine benim evlatlarım der."

"Annelik duygusu cennetten ağır basıyorsa, şunu biliniz ki, o annenin gönlü zaten cennettir, her anne, evlatlarını kendi cennetinde ağırlamak ister."



İşte uyandım ve kaleme sarıldım...
Bilmiyorum hangisi rüya idi !
Burası mı ?
Orası mı?

#hayrolsundiyelim