BİR İSTANBUL YOLCULUĞU
          YUSUF YILMAZ
Sabah ezanı okunuyor,
yola çıkmamız lazım.
Hanım benden heyecanlı;
zaten o bir senedir hazırlanıyor da
ne yapsa bir eksik çıkiyor.
Çocuk evlendirme telaşı;
Bir elimde valiz bir elimde çanta;
hava alanına gitmek üzere
otobüse bineceğiz.
Zor hal pasomuzu  bulduk,
bir yere oturduk; valizlerimiz yolu kesti
Sonra ayakta beklerken
Karadeniz şivesiyle
yiğit  duruşlu  orta yaşlı
bir Karadeniz kadını,
bendeki heyecanlı telaş  ilgisini çekmiş olacak ki
---Tatilde mi diye sormaz mı?
--Hayır  oğlumu  evlendirmeye...
---Tatilden daha iyi.
Uzun zamandan beri yolculuğa  çıkmamıştim;
kafese kapanmış  sonra  kapısı açılır açılmaz uçan bir kanarya gibi hissediyordum kendimi.
Hem sevinçli  hem hüzünlüyüm.
Sevinçliyim  oğlumun  kına düğünü vardı.
Hüznüm kız kardeşimin hastane de olmasıydı.
Önce ona uğramalıydım.
Hayat nelere gebe;
bir yanda düğün dernek
bir  yanda  hastalıklarla mücadele eden canım
diger yanda uzun zamandır görmediğim
torunlarımın hasret kokusu ;
burnumda tütüyorlar.
Uçak yirmi beş  dakika gecikti.
Hop oturup hop kalkıyorum.
Sonra uçaktan içeri girdik.
Hanım  cam kenarında oturmak istedi;
sempatik Arap genç gülümseyerek
hiç itiraz etmedi.
Canım peşin hükümlü olmak iyi bir şey deği;
bütün araplar kötü  değil ya!
Arap gençin bu tavrı hoşuma gitti.
Elimde tesbih,
ağzımda maske
tatlı bir uyku bastı beni;
uçak salıncak gibi geldi bana;
ha uyudum ha uyuyacağım...
Uyandığımda  Sabiha Gökçen’e  varmıştım bile.
Metroya binmek zor olmadı.

Sefaköy’de  Gültepe Camii yanında  oturuyorum;
kulak misafiri oldum.
Romaldo  tatlı salonunu işaret ederek,
"kırk yıldır bu işi yapıyor  böyle  dondurma yapanı görmedim "
Usulca kalktım doğru dondurma yemeye
gittim.

Bugün günlerden pazar.
Akşam  güzel bir yağmur yağmış
havada öyle  tatlı bir serinlik var ki
ayağım beni Bağdat  caddesine doğru çekiyor.
Giderken baktım bir lise talebesi  kediyi  seviyor.
Gayri ihtiyarı adı ne bu kedinin?
--Bilmiyorum.
-- Dün üniversite  sınavı vardı...
--Gereksiz  gördüğüm  için girmedim,
deyince    beynimden vurulmuşa  döndüm!
--Gel buraya bakayım zamanın var mı?
Olmasa da bir iki cümle  çakacağım beynine.
-- Demek  ki sen emir alan olacaksın.
Siz Türk  çocukları  Bir Yahudi  bir Alman bir Fransız bir  Japon  çocukları kadar  yoksunuz.
Emir alacak bir markette bir patronun emrinde karın tokluğuna çalışacaksın öylemi.
Yakışıyor mu senin gibi zeki birine böyle düşünmek!
Sözlerim ona tesir etmişti.
-Ama  benim matematiğe  kafam çalışmıyor.
Matematik olması şart  değil. Başka bölümler var.
Emir veren olmak istiyorsan  illa ki üniversite  diplomanın olması gerek.
Bugün şartlar kötü olabilir yarın işler  düzelince senden diploma sorarlar.
O güne hazır olman gerek.
--Haklısın Ağabey  beni uyardığın  için teşekkür  ederim.
Bu çocuklarımızı  karamsar yapan kimdir,
kimlerdir?
Yeni  Milli Eğitim  Bakanının  üzerinde durması gereken en önemli konu budur.
Siyasi isam düşüncesi  çocuklarımızı ideallerinden  uzaklaştırıyor. 
Derhal ve hemen geleceğimizi kurtarmak istiyorsak  çocuklarımızı milli ülküler etrafında toplamalı  ona göre  programlar yapmalıyız.