Seslenmek, uzanmak, sarılmak istiyorsun ama bir şey sıkıca tutuyor seni sanki. İyi değilim demek istiyorsun, diyorsun belki ama kimse duymuyor seni. Kurtulup sıyrılmak istiyorsun ama bir türlü kurtulamıyorsun. Gözün hep aynı hikayelerin tekrarını izliyor nereye baksan. Muhteşem güzelliklere şahit oluyorsun, tam tebessüm edecekken yüzün düşüyor aniden çünkü o yaşanabilecek tüm güzellikleri artık yaşayamadığın geliyor aklına sırf biri artık yok diye. Telefonları, mesajları, kapıları sakin bir şekilde açıyorsun çünkü o içindeki çocuğu karanlık bir parkta terk ettin birinin kıymetini bilmeyerek. Çok dönüp bakarsın onu kırdığın günlere doğru. Şimdi yüzlerce yol, yüzlerce insan, yüzlerce gün serseler önüne yine onu arar, yine onu istersin ama dedim ya bir şey sıkıca tutup bırakmıyor seni. Onun adı telafisizlik...
Selim Akgün