ELLERİNDEN ÖPERİM!

Hatırladığım şeyler arasında; merhamet dolu yüreğin, mertliğin, yiğitliğin, namus kavramına verdiğin önem ve sana bir şekilde can ya da kan bağı olan insanlara düşkünlüğün vardı.

Halalarım küçük yaşta Suriye’deki Türkmen köylerine gelin gittiği için onlara ne kadar üzülürdün.
Biz daha küçücüktük. Onlara bayramlarda davet mektubu gönderir, çocukları ile birlikte getirtir ve tüm masraflarını karşılardın.
Onlar bizim evimizde rahat etsin diye her bayram elinden gelenin fazlasını yapmaya çalışır, yapardın da!
Bizler, kuzenlerimize kavuşmanın mutluluğunu yaşar, onlarla eğlenceli vakitler geçirirdik.
O dönem evimizde bulunan televizyon vb gibi birçok şey onları şaşkına uğratırdı.
Onlara bayramlıklar alır, halamı doktora götürür ona ayrı bir özen gösterirdin.

Anlamazdık, bilmezdik gurbet ne demek!
Bayramdan bayrama gelirlerdi ya!
Öyle olacak sanırdık!
Halamın gece yarısı uyanıp da seninle gurbet üzerine dertleşmesine tanık olmuştum bir kez.
Ağlardı Döne Halam!
Başını eğip de dinlerdim onu sessiz sessiz!
Belki de için için ağlardın o karanlıkta!
Ah be babacığım!
Bir tek bizim değil; bacılarının, kardeşlerinin, yeğenlerinin, eşin, dostun daha birçok kişinin babası olmuştun o gencecik yaşında.
Ceylan Sokağı‘nın tüm sakinleri, önünde el pençe divan durduğu, kurdun kuşun bile selam vermeden geçmediği biriydin.

“Kardeşlerim!“ derdin başka birşey demezdin!
Herkesin sorumluluğunu üstüne almıştın gönüllü bir şekilde.

Kimin bir sıkıntısı olsa başını açar yetişirdin.

Elinde avcunda ne var ne yoksa hepsini ortaya koyardın. Yeter ki çevrendekiler hep huzur içinde olsun!

Bunu başardın da!

Ancak kendine yetmeyi başaramadın babacığım!

Elindeki mal varlığın, kar suyunun eridiği gibi eriyip gitti bir anda.

Kendin de şaşırdın ancak, hayat bazen böyle ters esen rüzgârlarla sürpriz yapabiliyordu.

Yalpa yapmaya başlamıştık bir kez!
Elimizde olanlarla farklı işler, farklı işyerleri denedin ancak o da olmadı.

En olmayacak dediğimiz şeyi bile yaşadık. Henüz on üç - on dört yaşımdayken ikimiz birlikte koyunlarımızı pazara götürüp sattık.
Senin başının eğik olmasıydı beni yaralayan.
“Babam” diyordum içimden.
Babam kaldır başını, üzülme! Biz hiçbir şey giymesek de olur. Yemesek de olur. Sen yeter ki sen üzülme!
Bak hele!
Arkadaşlarım okula giderken bana bakıyorlar. Elimde kocaman bir sopa ile koyunları topluyorum diye inanamıyorlar.
Onların tuzu kuru tabi ki!
Ama ben dert etmiyorum babacığım!
Yeter ki sen içlenme!
Bugünler de geçer!
Bak annem de evde makinede kasnak sallıyor! Destek olayım diye elinden geleni yapıyor!

Ha babacım!
Seninle konuşamıyorum biliyorsun ben çok utangacım!
İçimden böyle konuşarak, gözyaşlarımı içime akıtarak sana destek olmaya çalışıyorum.
İstersen okula da gitmem. Yeter ki sen iyi ol!
Evde küçücük bacım daha bir yaşında konuşamıyor bile!
Ama seni görünce nasıl da gözleri gülüyor ve kucağına atılıyor.

Hayata tutunmalısın babacım!
Bizim hepimizin sana o kadar çok ihtiyacımız var ki!
Sen olmazsan, bizim dağımız yıkılır da poyraz esen yeller savurur!
Sen olmazsan yüreğimize kor ateşler düşer de bizi döne döne kavurur!
Sen olmazsan, gelen geçen sensizliğimizi bell’eder de bizi yerden yere devirir!
Sen olmazsan, eller bizi, ateş üstte köz eder de çevrim çevrim çevirir!

Muhtacız sana babam!
Varlığına muhtacız!
Birliğine muhtacız!
Dirliğine muhtacız!
Gürlüğüne muhtacız!
Hürlüğüne muhtacız!

Olmadı !
Dayanamadın!

Bizlerin yani altı tane çocuğunun tam sana muhtaç olduğu dönemde daha kırklı yaşlarına yeni adım atmışken, bizleri bu hayatta savunmasız, korumasız bırakıp gittin.

Oturup da her gece dert ile uğunalım ...
Söyle şimdi kimlere “baba “deyip sığınalım
Kimlere derdimizi deyip de dövünelim!
Nasıl gülsün yüzümüz ne ile övünelim


Bak, Babalar Günüymüş yaklaşan!
Ellerinden öperim Babam!

17.06 2023
Tülay Sarıcabağlı ŞİMŞEK